γράφει η Φωτεινή Χαλκιά Καζαμία
Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών αποτελεί από μόνη της ιερό ποίημα. Λιτή, σιωπηλή και ταπεινή υποκλίνεται στο κάλλος του θαύματος. Ιδιαίτερα τη Μ. Παρασκευή, ο ήχος της κάθε εκκλησιαστικής φωνής είναι ένα τραγούδι που αγκαλιάζει το ανθρώπινο στην προσπάθειά του να ενωθεί με το θεϊκό. Το μεγάλο Α της αγάπης γεφυρώνεται με το μικρό α του ανθρώπου μέσω της κατάργησης του θανάτου και την βεβαιότητα της Ανάστασης.
Μία από αυτές τις φωνές, ήταν η φωνή του παππού μου Βάσου Χαλκιά ή Βάσου της Μαμής, ο οποίος αν και έχει φύγει από τη ζωή, τον θυμούνται να ψάλλει στην Παναγιά Πλαγιά της Βωλάδας με θρησκευτική κατάνυξη και με μεγάλη αγάπη για το χωριό του.
Ευχαριστώ πολύ την αγαπητή μου κα Ειρήνη Ηλία Λυτού -που έψαλε πολλά χρόνια μαζί με τον παππού μου- για αυτό το ηχητικό ενθύμιο που μου χάρισε, από τη Μεγάλη Παρασκευή στην Παναγία την Πλαγιά, το 1995. Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα. Να σημειώσω ότι ιερέας τότε ήταν ο αείμνηστος ιερέας Βασίλειος Μαντινάος.
Εύχομαι από καρδιάς, Καλή Ανάσταση σε όλους!
Ακούστε ένα χαρακτηριστικό ηχητικό απόσπασμα:
https://www.facebook.com/fotini.halkiakazamia/videos/4734554186561349
