γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Λοιπόν το να χεις παιδί δε σε κάνει φιλάνθρωπο, ούτε βέβαια και το να χεις σκύλο σε κάνει φιλόζωο. Σήμερα είναι ευκαιρία κι ίσως χρειάζεται να ανοίξουμε λιγάκι παραπάνω τα μάτια μας. Να κάμουμε στην άκρη τα στερεότυπα, τ΄ασήκωτα βαρίδια της ζωής μας, και να δούμε τι είναι αυτό που μας κάνει καλύτερους ή μήπως χειρότερους; από τα υπόλοιπα πλάσματα. Τα ζώα παλεύουν μόνα τους να επιβιώσουν σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άτριχα κολοβά δίποδα.
Ας αφουγκραστούμε το δικαίωμα τους στη ζωή κι αν μπορούμε ας τα βοηθήσουμε, αν πάλι δεν έχουμε κουράγια, ας μη κρίνουμε την προσπάθεια του γείτονα, που πολλές φορές, από το υστέρημα του, προσφέρει τροφή, στειρώσεις και θεραπείες σε πολλά ζωάκια.
Η σημερινή μέρα, αφιερωμένη στα αδέσποτα, δεν είναι γιορτή, είναι μέρα θλίψης, αφού τα ζώα που συναντάμε στο δρόμο είναι γεννήματα της ανθρώπινης προστυχιάς κι αδιαφορίας.
Απόβλητα των πόλεων, τα αδέσποτα, κυρίως γάτες και σκύλοι, γνωρίζουν καλά τις φρικτές ανθρώπινες αδυναμίες. Ένα πιάτο φαΐ άραγε είναι ικανό να μας αθωώσει και να ακυρώσει τις αμαρτίες μας;
Μα δεν είναι ανάγκη να φορτώνουμε στον κορονοϊό την ανικανότητα μας. Μάθαμε να κλείνουμε, πιο σωστά να σφραγίζουμε ερμητικά τις αισθήσεις μας. Κάθε στιγμή κατασκευάζουμε το τέλειο άλλοθι για τη συμπεριφορά μας. Είμαστε λοιπόν νικητές. Όμως τα αδέσποτα πολύ λίγο νοιάζονται για όλα αυτά, κοιτούν να περάσουν τα μετρημένα, έτσι κι αλλιώς, χρόνια τους. Είναι οι μικροί αληθινοί άγγελοι που μας κοιτούν στα μάτια, απορούν για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για το χαμένο ήθος μας.
Η μέρα των αδέσποτων δεν είναι γιορτή.
