Ακόμη ένα στοιχείο της καρπαθιακής παράδοσης και της χαρακτηριστικής βαθιάς χριστιανικής πίστης είναι τα μικρά εκκλησάκια που συναντάμε κυρίως σε όλους τους επαρχιακούς δρόμους της Καρπάθου, ακόμη και μέσα σε αυλές ή σε χωράφια.
Τα περισσότερα από αυτά κρύβουν κάποια ιστορία που πολλές φορές είναι σκληρή, όπως γίνεται συνήθως με τις ανθρώπινες διαδρομές που όλο και κάπου σκοντάφτουν και τότε ψάχνουν με αγωνία το χέρι του Θεού.
Εκκλησάκια θλίψης, πένθους αλλά και μνήμης, αγαπημένων προσώπων που έφυγαν βίαια ή ακόμη και δείγματα αναγνώρισης κάποιου Θαύματος, μικρά μνημεία που βεβαιώνουν τη Θεία παρουσία σε μια δύσκολη στιγμή.
Κάποια από αυτά είναι καμωμένα με προσωπικό μεράκι, με απλά υλικά όμως τα καταφέρνουν κι αντέχουν στον χρόνο. Ενώ άλλα, αφρόντιστα, λυγίζουν, σαν τους ανθρώπους, μέσα στα χέρια της φύσης.
Συνήθως τα προσπερνάμε βιαστικά, τρέχουμε κι αφήνουμε πίσω μια Κάρπαθο που μπορεί να στέκει αμίλητη, όμως είναι κει, μας βλέπει κι αφουγκράζεται τις μικρές μας επιθυμίες. Την επόμενη φορά σταθείτε μια στιγμή και δείτε όσα μπορούν, καλύτερα όσα μπορούν να αφουγκραστούν, ετούτα τα μικρά προσκυνητάρια.
Μανώλης Δημελλάς για τα Καρπαθιακά Νέα