Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ένας “δικό μας παιδί” ο Καρπάθιος Μηνάς Τσαμπουνιέρης αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης και ετοιμάζεται για τον ιερό κλήρο της Αμερικής. Μέσα στο χαρμόσυνο γεγονός βρήκε λίγο χρόνο και απάντησε στις ερωτήσεις μας κι αυτό γιατί ένα κομμάτι της καρδιάς και της ψυχής του εξακολουθεί να ζει στην Κάρπαθο! Ο Μηνάς Τσαμπουνιέρης γεννήθηκε το 1995 στο Κλίβελαντ Οχάιο, οι γονείς του είναι ο Μανώλης και η Ειρήνη Τσαμπουνιέρη. Η καταγωγή του είναι από το χωριό Σποα της Καρπαθου. Οι δυο παππούδες του κρατούν από τις Πυλές, ενώ ο μητέρα του έχει καταγωγή και από το Μεσοχώρι.
- Αγαπητέ Μηνά συγχαρητήρια κι από εμένα. Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας κάτι από την εμπειρία σου, μέσα από αυτό το ταξίδι της ζωής που μόλις τελείωσες;
Κύριε Δημελλά, καταρχάς Χριστός Ανέστη και σας ευχαριστώ και πάλι για την τιμή που μου δώσατε να εκφράσω δύο λόγια για την εμπειρία μου στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστώνη.
Η προσωπική μου εμπειρία στην Θεολογική Σχολή ήταν η εμπειρία της αγάπης. Όχι με την ερωτική έννοια του όρου, όχι. Όταν λέω Αγάπη εννοώ την Χριστιανική έννοια, δηλαδή να αποδέχεται ο άνθρωπος τον πλησίον του, να συμπαθούμε ο ένας τον άλλον και να συμπάσχουμε στην χαρά και στον πόνο τους, και να μην εκπίπτει η αγάπη αυτή ποτέ σε ότι και αν συμβεί στην ζωή, καλό η κακό, όπως μας διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος. Αυτή την αγάπη βρήκα στην σχολή από την πρώτη μέρα. Το λέω αυτό διότι ανθρώπους που δεν γνώριζα τους αγάπησα «με την πρώτη» που λεμε. Όχι όμως επειδή είμασταν όλοι εκεί για τον ίδιο σκοπό, αλλά επειδή οι άνθρωποι αυτοί πράγματι έδειχναν την δική τους αγάπη και σε εμένα. Και παρόλο που είχαμε πολλές διαφορές, είτε σε ηθική, η καθημερινές συνήθειες και νοοτροπίες, η γενικά τα φρόνιμα μας δεν ταίριαζαν, η αγάπη δεν έκπιπτε ποτέ. Αυτή η εμπειρία λοιπον κ. Διμελλά, μου έγινε και πρακτική για τον μέλλοντα αγώνα που θα αντιμετωπίσω στην καθημερινή μου ζωή, στην κοινότητα που θα διοριστώ διότι και εκεί Θα συναντήσω πολύ κόσμο με διαφορετικά από τα δικά μου φρόνιμα. Όμως η εμπειρία της αγάπης από την σχολή με έχει διδάξει να μην χωρίζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες, όλοι είναι άνθρωποι του Θεού και για όλων την σωτηρία ήρθε ο Κύριος στον κόσμο. Αυτή η εμπειρία λοιπόν με καλεί εμένα καθώς και τους συμφοιτητές μου να ρίψουμε την σαγήνη της αγάπης σε όλο τον κόσμο προκειμένου να φέρουμε τον κόσμο κοντά στην εκκλησία και στον λόγο του Θεού για την σωτηρία των ψυχών τους.
- Ποιοι ήταν οι λογισμοί που λειτουργούσαν ως πειρασμοί όταν ήσουν στην Βοστώνη;
Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένο λογισμό. Όπως και ο κάθε άνθρωπος έχει λογισμούς και πειρασμούς στην καθημερινότητα του έτσι και εγώ. Είναι φυσιολογικό. Οι λογισμοί μας είναι ένα δοκιμαστήριο για να μην πω ότι ίσως είναι ένα μαρτύριο που συνεχώς παλεύουμε. Όμως οι λογισμοί πολλές φορές γίνονται πειρασμοί και εκείνοι γίνονται ο σταυρός που βαστάμε πάντα στους ώμους μας σε όλη την ζωή μας. Όμως οι άνθρωποι γύρω μας καθώς και οι πνευματικοί μας πατέρες πρέπει να μας δείχνουν αγάπη όταν παλεύουμε με τους λογισμούς και πειρασμούς μας, ούτως ώστε να εμπνέουμε από την αγάπη τους θάρρος και ελπίδα για να βγαίνουμε νικητές από κάθε πάλη λογισμού και πειρασμού. Δυστυχώς όμως θα υπάρξουν και υπάρχουν πολλές στιγμές στις οποίες θα παλεύουμε, η μάλλον νομίζουμε, η θα αισθανόμαστε, ότι παλεύουμε μόνοι μας τους λογισμούς και πειρασμούς μας. Αλλά ακόμα και τότε πρέπει να ξέρουμε ότι όταν όλα φαίνονται σκοτεινά και ότι είμαστε μόνοι στην έρημο, ακόμα και τότε δεν είμαστε μόνοι διότι πλησίον μας είναι ίδιος ο Κύριος ο οποίος πληρῆ τα ελλείποντα και θεραπεύει τα ασθενεί.
- Ανοίγεται ένας δρόμος που θα ήθελες, η καλύτερα που θα επιθυμούσες να σε πάει;
Πράγματι ανοίγεται δρόμος μπροστά μου ο οποίος έχει πολλές κατευθύνσεις και όλοι με μεγάλους και δύσκολους αγώνες. Η επιθυμία μου όμως είναι η κατεύθυνση της ιεροσύνης θέλω λοιπόν να χειροτονηθώ με το καλό κάποια στιγμή στο μέλλον και να διακονήσω και να υπηρετήσω σε μια κοινότητα της Αμερικής και προσεύχομαι να διοριστώ κάποτε σε κοινότητα που είναι κοντά στους χωριανούς μου.
- Υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας δυο λόγια; Να τους ευχαριστήσεις, ποιοι είναι αυτοί;
Όπως και την τελευταία φορά που μιλήσαμε έτσι και τώρα θα πω ότι χρειάζεται ένα χωριό να μεγαλώσει ένα παιδί, και εάν έχω φτάσει σε αυτό το σημείο σήμερα οφείλετε στους ανθρώπους του «δικού μου χωριού», πρωτίστως στους ενορίτες της κοινότητας του Ευαγγελισμού στο Κλίβελαντ που χάραξαν για εμένα την πορεία αυτή, τους ενορίτες της κοινότητας του Αγίου Νικολάου Κόρπους Κρίστι, την Ιερά Μητρόπολη του Ντέβερ και συγκεκριμένα την κοινότητα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Cheyenne, Wyoming η οποία με ενίσχυσε οικονομικά καλύπτοντας όλα μου τα έξοδα για την σχολή, επίσης τις Κυρίες της Φιλοπτώχου της Μητροπόλεως Ντέβερ για την ηθική και οικονομική υποστήριξη, τους πνευματικούς μου πατέρες εδώ και στην Ελλάδα οι οποίοι στέκονται αμερολήπτως δίπλα μου σε κάθε βήμα που κάνω, τους καθηγητές μου που δώσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να μορφωθώ, καθώς και στους συμμαθητές μου οι οποίοι είμαστε όπως λέει και η παροιμία «ένας για όλους και όλοι για ένα» σε κάθε χαρά και δυσκολία.
Επισης θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ανθρώπους τους οποίους αποκαλώ «δικούς μου», και όλους πρέπει να αισθανόμαστε δικούς, αλλά όμως κάποιοι πάντα ξεχωρίζουν, αυτοί οι άνθρωποι που αναφέρομαι είναι οι λεγόμενοι «Σποΐτες» και οι άνθρωποι τις καρδιάς μου, αυτό το λέω διότι και εκείνοι σε κάθε βήμα μου, μου δείχνουν την αγάπη και την υποστήριξη τους εμπράκτως και αισθάνομαι πολύ τυχερός, η μάλλον καλύτερα ευλογημένος, που τους έχω στην ζωή μου. Και όπως πάντα τελευταία αφήνω τους γονείς μου, την αδελφή μου, τις γιαγιές, τον νονό μου, τους θείους και θείες και τους λοιπούς στενούς συγγενείς διότι αυτοί ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο άρρηκτος τοίχος υποστήριξης και θάρρους σε οποιοδήποτε στόχο και αν βάζω.
