γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Μπορεί η Κάρπαθος, όπως κι όλος ο πλανήτης, να μη βρίσκεται στα πάνω της, όμως οι ντόπιοι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί του νησιού, δε σταματούν να χρωματίζουν και να ζωντανεύουν τα όνειρα τους.
Από τα Πηγάδια και όπως ανεβαίνουμε για το χωριό Όθος σε αρκετά σημεία τα δέντρα μοιάζουν να φορούν ρούχα και φτερά! Κι τα μάτια απομονώσουν τα δέντρα, από το υπόλοιπο τοπίο, θαρρείς ότι βρίσκεσαι σε έναν άλλο τόπο, πιο χρωματιστό, πιο ελεύθερο. Πρόκειται για τις νέες δημιουργίες του ντόπιου ζωγράφου Μηνά Βλάχου.
Ο Μηνάς γεννήθηκε το 1956 στο Όθος της Καρπάθου. Από τα πρώτα ακούσματα του η καρπάθικη μουσική, αυτή έμελλε να δώσει τέμπο στη ζωής του.
Για πρώτη φορά ζωγραφίζει τους εξωτερικούς τοίχους του σπιτιού του.
Σχεδιάζει σε ηλικία δεκατριών χρονών, τον Ηρακλή μέσα σε φλόγες και το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τότε και για πολλά χρόνια ταξιδεύει. Ήταν ένας έφηβος μετανάστης στην Αυστραλία κι έμεινε για επτά χρόνια στην Καμπέρα.
Ενήλικος πια, τράβηξε για την Αμερική. Γνωρίζει τη ζωή στην σπουδαία μητρόπολη του πλανήτη. Δουλειές με την ώρα, όπως όλο το πολύχρωμο λεφούσι των μέτοικων, εστιατόρια, κουζίνες και όνειρα, ένα φορτίο όνειρα. Που όμως ο Μηνάς δεν τα κάνει μύθους, ούτε και δάκρυα στο σκληρό μαξιλάρι. Γυρνά και ταξιδεύει, οτοστόπ, από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια.
Δημιούργησε και τρία συγκροτήματα ροκ μουσικής, ενώ ο ίδιος ήταν ο κιθαρίστας. Μια γεμάτη ζωή, που καθώς την περιγράφει χαίρεται, μοιάζει πως θα μπορούσε να χωρέσει σε δυό, ίσως και τρεις, ανθρώπους.
Κοντά στα τριάντα, έπειτα από 18 χρόνια απουσίας, ο Μηνάς Βλάχος επέστρεψε στο τόπο του. Στο νησί, που δεν έπαψε ποτέ να μνημονεύει, αφού και ο ίδιος μοιάζει με κλαδί, με μια σφηνωμένη πέτρα, με ένα ζωντανό τμήμα της μάνας Καρπάθου.
Καλλιτέχνης παθιασμένος, γνήσιος ποιητής του χρώματος και της ζωγραφικής, πιάνει τα πινέλα, την προσωπική τεχνική του.
Ο Μηνάς δεν έχει δάσκαλο, δεν έχει μέντορα ετούτη η μαεστρία της τέχνης του. Ξεχωριστός, διαφορετικός, υπηρετεί με πίστη, με αστείρευτο πάθος και με έναν ανείπωτο εφηβικό έρωτα τα έργα του.
Οι κριτικοί τέχνης μιλούν και γράφουν για τη ψυχεδελική αποτύπωση της ενόρασης του δημιουργού. Ο Μηνάς φτιάχνει ζωντανά έργα, αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος του ακούραστου καλλιτέχνη.
Δεν σταματά να αποτυπώνει τον εσωτερικό του κόσμο, να δίνει πνοή σε ξύλα, μάρμαρα και πέτρες. Καμμιά σημασία δεν έχει το μολύβι ή το πινέλο, το χρώμα ή η απουσία του.
Ο δημιουργός εμφυσεί, δίνει ζωή σε πίνακες και τους περιγράφει σαν μικρά παιδιά, που μπαίνουν σε καρδιές και μυαλά των φίλων του! Παιδιά που δεν σταματούν να βγάζουν κραυγές, να προβληματίζουν μέσα από τη διαρκή πρόκληση-πρόσκληση.
Αυτός είναι και ο στόχος του δημιουργού, να ξεσηκώσει, να βγάλει σκέψεις και να φορτώσει με συγκίνηση μέσα από τη θέαση.
Ο Μηνάς δεν κρύβει τα λόγια του, ντρέπεται για τους ανθρώπους που το βάζουν στα πόδια, που εγκαταλείπουν τις αρχές και τις αξίες τους. Και την ίδια στιγμή γεμίζει συγκίνηση μόνο που σκέφτεται τα πατρογονικά του.
Έμαθε από τον πατέρα του να βλέπει μέσα από τη μουσική, ωστόσο η μημτέρα του, η Καλλιόπη Βλάχου, του δίδαξε το μεγαλείο της θυσίας. Όχι με λόγια, αλλά με την ίδια τη ζωή της. Ο ίδιος νιώθει “εργάτης” της τέχνης του, ενός Θείου δώρου, που θέλει να το μοιραστεί με μυημένους αλλά και αμύητους, γνωστούς και άγνωστους φίλους.
Μέχρι χθες λοιπόν θα έγραφα ότι το πιο αγαπημένο θέμα του Μηνά είναι ένας παράξενος Άγγελος. Ο Άγγελος του Μηνά κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια τον θεατή, δεν κρίνει, όμως στέκει ολοζώντανος, παίρνει θέση, αφουγκράζεται το παρόν.
Σήμερα το βλέμμα τρυπώνει στα ξεχωριστά φτερωτά του δέντρα. Ο Μηνάς ντύνει του γυμνούς κορμούς με τα πιο όμορφα στολίδια, τα γεμίζει με παλλόμενες καρδιές, με παράξενα άγνωστα σχήματα και φωτεινά χρώματα. Με αυτό τον τρόπο μεταμορφώνει το γνωστό τοπίο και μας κάνει κοινωνούς σε μια διαφορετική Κάρπαθο.
Ο καλλιτέχνης δεν αλλάζει την εποχή, μπορεί όμως με τα έργα του να βοηθήσει τους ανθρώπους να δουν διαφορετικά τις γνωστές εικόνες, να δώσει λίγη από την ελπίδα που έχουμε ανάγκη.
