Χρειάζεται λίγος καιρός να καταλαγιάσει η ταραχή της ψυχής από την απώλεια ενός φίλου, συμπατριώτη και συνοδοιπόρου στη δημιουργία που ο καθένας επέλεξε στη ζωή.
Αυτόν τον χρόνο χρειάστηκε και ο πατέρας μου, για να μπορέσει να εκφράσει τα συναισθήματά του, και να προσπαθήσει αποτυπώσει τις αξίες ενός ανθρώπου της προσφοράς, ενός σημαντικού Καρπάθιου, που έφυγε, αλλά είναι πάντα εδώ, του δασκάλου Κωστή Παραγυιού:
Με την πένα του πατέρα μου,
Μιχαήλ Ι. Διακολιού, για τον εκλιπόντα φίλο του Κωστή Παραγυιό:
——-
Αλησμόνητε Κωστή,
Γεννήθηκες, μεγάλωσες κι έφυγες από τη ζωή αληθινός άνθρωπος. Είχες πατρίδα σου την Κάρπαθο, γλώσσα σου την αλήθεια, με αδελφές την καλοσύνη, την απλότητα και την αδελφοσύνη. Όμως εις την πρόσκαιρη ζωή πολλοί δεν το κατάλαβαν, γιατί ζητούν μόνο αυτό που γυρίζει πίσω από το ΕΓΩ και αναδεικνύει μόνο το όνομά τους.
Όμως, ΕΣΥ αλησμόνητε συγγενή, είχες επίγνωση πως ο άνθρωπος δεν είναι τόσο μεγάλος παρά μόνο όταν γνωρίζει πότε να υποχωρεί και να παραμερίζει για να περάσει ο άλλος. Είχες μεγάλη αγάπη και την χάριζες με απλοχεριά για ολόκληρη τη ζωή σου.
Για όλους εμάς ζεις. Ζεις γιατί έδινες τη ζωή σου για τους άλλους. Ήταν Κωστή μου αυτό που σε κρατούσε πάντα πολύ ψηλά, γι’ αυτό Κωστή, αυτοί που έμειναν πίσω, έχασαν έναν υπέροχο και αληθινό άνθρωπο.
Για σένα, αλησμόνητε Κωστή, ποτέ δεν ήταν σπουδαίο να είσαι καλύτερος από τους άλλους. Σπουδαίο ήταν να προσφέρεις και να κατανοείς χωρίς να στο ζητούν. Να καθοδηγείς χωρίς να καμαρώνεις, να είσαι χρήσιμος χωρίς να το διαλαλείς και στο τέλος τους αγαπούσες όλους αδελφικά, χωρίς να περιμένεις επαίνους ή αναγνώριση. Αυτό Κωστή μου, ήτο ένα από τα ιδανικά της πρόσκαιρης ζωής σου.
Όμως, αλησμόνητε Κωστή, όσο κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε κάποιος πόνος θα ‘ρθει που θα μας ματώσει την καρδιά. Αυτός ο πόνος ήρθε με το κοινό τέλος, όμως επέρασε το πιο ψηλό όριο, όσο κι αν πόνεσα όσο κι αν λυπήθηκα ήταν μικρό. Όσα μάτια κι αν εδάκρυσαν, όσα δάκρυα κι αν έτρεξαν για σένα δεν ήταν μόνο λίγα, ήταν πάρα πολύ λίγα.
Γι’ αυτό όσοι σε αγαπούσαν και όσοι σε γνώρισαν το μόνο που θα θυμούνται είναι ότι η παρουσία σου έφερνε, το χαμόγελο και την ελπίδα στις πικραμένες καρδιές και την ζεστασιά στους παγωμένους συγγενείς και πατριώτες μας.
Ήσουν ήρωας της βιοπάλης. Όλοι θα σε θυμούνται γιατί μαχόσουν για τον τόπο σου ως κοινοτάρχης, για την αλήθεια, τη δημιουργία και το δίκιο.
Ήσουν δυνατός. Δεν υπέκυψες ποτέ στις μικροπρέπειες του μικρού μας περιβάλλοντος και γενικά στις αντιπαραγωγικές νοοτροπίες.
Πίστευες ότι ο άνθρωπος ζει όχι για να υποτάσσει ο ένας τον άλλο, αλλά για να βοηθά με αδελφοσύνη ο ένας τον άλλον.
Γνώριζες καλά ότι για να έχεις θετική ζωή πρέπει να ξέρεις και να κάνεις σωστά αυτό που γνωρίζεις, καθώς επίσης να γνωρίζεις ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι.
Σε ολόκληρη την ψεύτρα ζωή, εκδήλωνες με χαμόγελο την αδελφική σου αγάπη εκεί που δεν την περίμεναν και φαινόταν το μεγαλείο σου.
Όταν έρθω στην Κάρπαθο Κωστή μου, θα περάσω από την τελευταία σου κατοικία γιατί θα νοιώσω να μοσχοβολούν τα έργα και οι θυσίες για ολόκληρη την πρόσκαιρη ζωή σου.
Καλή αντάμωση αγαπημένε μου εξάδελφε και αλησμόνητε πατριώτη.
Θερμά συλλυπητήρια Αγαπημένη μου εξαδέλφη Ειρήνη, Πέτρο, Νίκο και Βάσο. Τον Κωστή δεν τον χάσατε μόνο εσείς αλλά τον αναπολούμε όλοι μαζί.
Ο Κωστής δεν έφυγε από τις καρδιές μας, απλά κοιμάται χωρίς διακοπή. Δεν πίνουμε καφέ τα πρωινά, δεν κάνουμε πρόγραμμα εργασίας και δεν συναντιόμαστε τα βράδια στο καφενέ. Όταν όμως είσαι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων ζεις και μετά το ταξίδι στην άλλη ζωή.
Με αγάπη
Μιχ. Ι. Διακολιός
27.2.2023
Καρπαθιακά Νέα
