ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΑΠΟ “ΜΟΥΣΑ ΟΛΥΜΠΟΥ”, φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη
Ακολουθώντας λοιπό κανείς τό μονοπάτι πού οδηγεί άπό τή Βρου-κούντα στήν ‘Ολυμπο, υστέρα άπό τριάμισυ χιλιόμετρα περίπου ανηφορικό, τό πολύ, δρόμο, φτάνει μπροστά στήν Αυλώνα, τή μεγαλύτερη πεδινή έχταση του χωρίου, μέ τόσους σταύλους όσα και τά σπίτια τής Όλύμπου. Σά στρίψει στή γωνιά του δρόμου, κι έχει μπροστά του τούς σταύλους, πίσω του ύψώνεται τό ένα άπό τά δυο βουνά πού άγκαλιάζουν τό κάμπο και πού τό λένε Όρος. Ή κορφή του έχει πάθει, μέ τό πέρασμα του χρόνου, διάβρωση άπό τή βροχή και τά άλλα στοιχεία τής φύσης, έτσι πού τό χώμα ξεπλύθηκε και μαζεύτηκε στά χαμηλά και τό καλλιεργούσαν πριν από λίγα χρόνια, και οί βράχοι ξεγλύφτηκαν κι άπόμειναν άγκαλιασμένοι ν’ άντιμετωπίζουν τις μπόρες του χειμώνα.
Άνάμεσά τους άπόμεινε λιγοστό χώμα πού τό φυλάνε ζηλότυπα άπό τή μανία τής βροχής και του άέρα. Έκεΐ μέσα σέ χαράκια πού δύσκολα φτάνει άνθρώπου χέρι, φυτρώνει ένα ύπέροχο, μ’ όλη του τήν απλότητα, λουλούδι. Εξαίσια βυζαντινά χρώματα τό σύνολο του. Βαθυπράσινα αγκαθωτά φύλλα και σέ μέγεθος μικρού βόλου, σέ χρώμα φωτιάς, τό λουλούδι του. Μέσα κει, τό παλιό φυτό γίνεται λίπασμα γιά τό νέο και περνούν τά χρόνια κ’ οι γενιές τών άνθρώπω και τό ωραιότατο αύτό λουλούδι ζει μέσα στην άγρια φύση.
Ή αείμνηστη μανούλα μου, πού μου έφερνε πολλές φορές άπ’ αύτά σάν είχα την εύτυχία νά μένω κοντά της και νά τή βοηθώ, τά έλεγε κόκκινα.
Όσο όμορφο είναι τό φυτό αύτό, τόσο δύσκολο νά τό πιάσεις. Πολύ δύσκολο νά φτάσει τό χέρι σου μέσα στις χαραμάδες τών βράχων κι ακόμη πολύ πιο δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, νά βρεις τή ρίζα του νά τό μεταφυτέψεις. Οί ρίζες του μικρές πατατούλες, βρίσκονται πολύ βαθιά στή ρίζα τών βράχων.
Τό χαριτωμένο αύτό φυτό δέν εύδοκιμεί ούτε στις γλάστρες ούτε στις αλιτάνες. Ζει και λουλουδίζει μόνο στην άγρια φύση στο Όρος. Πόση ομοιότητα, αλήθεια, του φυτού αυτού μέ τό τραγούδι της Όλύμπου. Κι αύτό ζει και λουλουδίζει μόνο στο άγριο κι άπρόσιτο περιβάλλο της.
Οί αείμνηστοι Μανωλακάκης και Μιχαηλίδης Νουάρος, προσπάθησαν νά σώσουν από τό καταλύτη χρόνο τό σπάνιο αύτό βοτάνι στις λύπες και στις χαρές τις όλυμπίτικες και πάσχισαν νά το μεταφυτέψουν κι άλλου σέ γλάστρες κι άλιτάνες. Τά κατάφεραν ή μόνο τό πλήγωσαν ;
Όμως τώρα στις μέρες μας, κινδυνεύουν νά χαθούν και τά δυο και τό λουλούδι και τό τραγούδι. Τό λουλούδι γιατί σταμάτησαν οι γεωργοί νά καλλιεργούν τή περιοχή και χάθηκαν οι μάντρες πού έβοσκαν εκεί ύστερα άπό τό θέρισμα κι έλίπαιναν τήν έχταση. Και τό τραγούδι γιατί τώρα τελευταία τούς νέους μας, όχι όλους , συγκινούν οι έξαλλοι χοροί του συρμού κ’ οί ήχοι βαρβαρης μουσικής.
Ένας τρόπος ύπάρχει νά σωθεί τούλάχιστο τό τραγούδι
Μόνο αν οί νέοι μας άγαπήσουν τά τραγούδια και τούς σκοπούς πού τραγουδούσαν οι γονιοί και οί παππούδες μας στο Χωριό, χαρούμενοι κι’ εύτυχισμένοι γιατί βρίσκονταν κοντά στά αγαπημένα τους πρόσωπα, ή στά ξένα πάνω στή σκαλουσιά ή στο βάθος των άνθρακορυχείων και στήν άφόρητη ζέστη των έργοστασίων με νοτισμένα, πολλές φορές, τά βλέφαρα άπό τό κλάμα γιά τό χωρισμό άπό τή πατρίδα και τούς δικούς τους, μόνο τότε δέ θά ξεχαστούν όλ’ αύτά πού περιέχει τό βιβλίο τούτο.
Όλυμπος 20 Ιούλη 1970
Συγγραφέας: Γιώργος Α. Χαλκιάς, “Μούσα Ολύμπου Καρπάθου”
Εκδ. Αδελφότητα των Απανταχού Ολυμπιτών «Η Δήμητρα», 2016, σελ. 351
