Να μη περάσει μέσα μας η ομίχλη...

Να μη περάσει μέσα μας η ομίχλη...
γράφει η Μόρφη Διακογεωργίου
«Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς. Καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου»
Γιώργος Σεφέρης (Μέρες Γ’ 1934-1940)
Οι καιροί της ζωής μας, το θάμα που μας δίνεται μέρα τη μέρα.Έτυχε άνυδρος καιρός στη γραμμή της παλάμης μας.Ζούμε τη χαμηλότερη στιγμή μας. Υψώνουμε στην ψυχή μας το φως της καθαγιασμένης μνήμης μας, να μη περάσει μέσα μας η ομίχλη.
Προσφέρουμε στον δίκοπο καιρό τα όνειρά μας ντυμένα με τη σκέπη της πίστης μας και τη φυλλωσιά της καρδιάς μας. Τ άστρα θα μας συντρέξουν κι ο καιρός θα συγκατατεθεί, πάλι ο ήλιος να γυρίσει στην ψυχή μας. Χρόνια μετά θα είναι και τούτος ο καιρός της πανδημίας ένας από τους καιρούς της ζωής μας.
Μνήμη και προσδοκία μαζί μια δάδα του Αυγούστου. Ένα δεκαπενταύγουστο στην Όλυμπο, όπως το αποθανάτισε ο αγαπητός Γιώργος Ν. Κανάκης το 2017.
Καλά να είμαστε!