Τραγουδάω ένα ρέκβιεμ για τους νεκρούς, που πιάνονται σε μια παράνοια που της έχουν δώσει διάφορα ονόματα: ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, νεοφιλελευθερισμός
Δεν έχουμε χτίσει μόνιμα μνημεία από σκληρή πέτρα απέναντι από τη θάλασσα, τις πεδιάδες, τα βουνά για αυτούς τους νεκρούς έτσι ονομάζω αυτά τα ποιήματα μνημεία όπου θλιμμένος και αδύναμος μπορώ και προσεύχομαι όπου μπορώ να στέκομαι και να κοιτάω τον καπνό των εκρήξεων, τις σκόνες των συγκρούσεων τα ερείπια των ναυαγίων να κατακεραυνώνουν τον ουρανό μου στη μνήμη εκείνων μπορώ ακόμα και τραγουδάω σαν να ανάβω μια λαμπάδα στο μέγεθος του milky way για να μην ξεχάσω, για να μην ξεχάσουν
Σε κάθε τραγούδι μου ακούω τις τελευταίες κραυγές τους που ταξιδεύουν προς τα πάνω μέχρι να γίνουν πουλιά να επιστρέψουν σε κάποιαν άλλη άνοιξη
Βλέπω τα οστά θρυμματισμένα και λέω δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι μου το αίμα που ρέει στην σάρκα μου είναι οι άνθρωποι μου ακόμα και αν μια αδυσώπητη μανία τεράτων με πολιτικές και σωτήριες μάσκες έφαγε τους ανθρώπους μου γιατί αυτό το τραγούδι είναι για να μην ξεχάσω, για να μην ξεχάσουν και μην πεις ότι δεν είναι σωστό ενώ θρηνώ να θέλω να σκοτώσω όλα τα τέρατα και να ξεσκεπάσω όλες τις μάσκες τους μη μου πεις πως είναι κουραστικό και μικροπολιτικό και αδιάφορο – το τραγούδι μου έχει την δύναμη να ξεσκεπάζει τις μάσκες κάποτε και να σκοτώνει τα τέρατα να ξυπνάει τους δρόμους, τις σημαίες και τα όνειρα
Αν δεν σκοτώσουμε τα τέρατα και αν δεν ξεσκεπάσουμε τις μάσκες
Αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιος;
αν δεν θυμηθούμε στο ρέκβιεμ τον θάνατο των ανθρώπων μας τότε ποιος; ποιος; ποιος;
Σε κάθε τραγούδι μου θα πατάω ενάντια στις μάσκες και στα κουφάρια των τεράτων αυτών θα ακούω μια μωβ νότα του θρήνου, γλυκόπικρου θρήνου και θα ξέρω πως έρχεστε να γίνουμε μια αρμάδα για τους αμέτρητους νεκρούς, στην μνήμη και την τιμή των αμέτρητων νεκρών μας των ανθρώπων μας με τα πόδια τους να τρέχουν ανάμεσα σε κοχύλια, κοράλλια, και χρώματα του ουρανίου τόξου όπου θα γίνουμε το βέλος της δικαιοσύνης τους της εξύψωσης του ονόματος τους στους αιώνες για τους νεκρούς μας, για τους ανθρώπους μας στα κατάρτια των πλοιάριων μας, που σε αρμάδες θα κάνουν για πρώτη φορά να πετάξουν, να πετάξουν σε νέες μέρες χωρίς τέρατα, χωρίς μάσκες για τους ανθρώπους μας που σκοτώθηκαν από όλα τα τέρατα που αφήσαμε να γεννηθούν ανά την ιστορία
του Βαγγέλη Ρουσσάκη
3.3.2023
Καρπαθιακά Νέα
