Γράφει ο ΜΗΝΑΣ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ
Συμπληρώνονται ήδη 40 ημέρες από τον θάνατο της Μαριάνθης Γεραπετρίτη-Διακομιχάλη, η οποία «έφυγε» πλήρης ημερών για τα άνω βασίλεια ,την Πρωτοχρονιά του 2024. Πέθανε στον Πειραιά και κηδεύτηκε, με πάνδημη συμμετοχή, στη γενέτειρά της, στις 4 Ιανουαρίου 2024, όπως η ίδια άλλωστε επιθυμούσε.
Είχε πάντα κοντά της, μέχρι την τελευταία της ώρα, την αδελφή της Ρηγοπούλα και την αγαπημένη της ανεψιά Φωτεινή.
Από πολύ μικρή έμαθε την κεντητική τέχνη και ξεχώριζε για την ικανότητά της στη χρήση του βελονιού. Γι’ αυτό άλλωστε εδίδασκε αφιλοκερδώς την τέχνη αυτή στο χωριό και στην πρωτεύουσα Πηγάδια. Η Μαριάνθη ως μοδίστρα ήταν πρώτη στις Μενετές. Έμαθε μάλιστα να κατασκευάζει και γαμήλια στέφανα, με μια ειδική τεχνική (σύρμα, κερί και λουλούδια) με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει τις κοπέλες (και μελλοντικές νύφες) των Μενετών.
Είχε μεγάλη αδυναμία και αγάπη στα 4 αδέλφια της, ιδιαίτερα στον Βάσο Γεραπετρίτη, τον οποίο συνόδευε πάντοτε σε όλες τις δραστηριότητές του. Μάλιστα, όπως μου έλεγε σε μια συνάντησή μας, τον βοήθησε κάποια στιγμή να κρύψει ένα όπλο των Ιταλών που βρήκε ο ίδιος και το κρατούσε κατόπιν στο Απελευθερωτικό Επαναστατικό Κίνημα της Καρπάθου της 5. Οκτωβρίου 1944 εναντίον των Ιταλών κατακτητών.
Ο αδελφός της Βάσος ήταν τελώνης στο νησί και όπου ο ίδιος υπηρετούσε (Διαφάνι-Φοινίκι), τον ακολουθούσε, με αποτέλεσμα να γνωρίζει εκεί άλλους συμπατριώτες της και να αποκτά φιλικές σχέσεις μαζί τους.
Ως φινετσάτη γυναίκα η Μαριάνθη δε βιαζόταν να παντρευτεί. Ήταν αναποφάσιστη στην επιλογή του συντρόφου της. Τελικά, παντρεύτηκε τον Χρόνη Διακομιχάλη, απόδημο Μενετιάτη της Αυστραλίας, που της άρεσε ιδιαίτερα. Ο γάμος τους είχε τριήμερη διάρκεια στο χωριό, όπου τραγουδήθηκαν επίκαιρες σημαντικές μαντινάδες που άφησαν τη δική τους ιστορία.
Μετά τον γάμο της η Μαριάνθη ακολούθησε τον σύζυγό της στη μακρινή Αυστραλία, όπου παρέμειναν για 15 χρόνια και απέκτησαν τη δική τους περιουσία. Επέστρεφαν όμως σχεδόν κάθε χρόνο στο νησί μέχρι που εγκαταστάθηκαν οριστικά στα πάτρια στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Το 1975, μετά τη στρατιωτική μου θητεία, διορίστηκα καθηγητής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο και Λύκειο Καρπάθου, στο Απέρι. Και αφού πέρασε ολιγόμηνο χρονικό διάστημα, η Μαριάνθη με κάλεσε στο σπίτι της, για να μου δείξει, όπως έλεγε τότε, «κάποια παλιά χαρτιά», που δεν την ενδιέφεραν και ήθελε να μου τα δώσει. Αυτά τα «χαρτιά» ήταν χειρόγραφα παλιά προικοσύμφωνα, διαθήκες, πωλητήρια, ανταλλακτικά έγγραφα κ.ά. Ο ίδιος από τα μαθήματα Λαογραφίας, που παρακολούθησα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, γνώριζα ότι πρόκειται για δικαιοπρακτικά έγγραφα, τα οποία είχαν τη δική τους σημασία για μένα. Μου τα παραχώρησε τότε κι εγώ χαρούμενος άρχισα να τα διαβάζω σιγά σιγά. Ορισμένα ήταν μάλιστα δυσανάγνωστα, γι’αυτό συμβουλεύτηκα στο Πανεπιστήμιο φίλους παλαιογράφους. Τελικά επέλεξα και δημοσίευσα ορισμένα από αυτά μιας Καρπαθιακής έκδοσης. Τα υπόλοιπα διατηρώ στο αρχείο μου για μελλοντική αξιοποίηση. Την ευχαρίστησα για την προσφορά της αυτή και, προπάντων, γιατί τα κράτησε και δεν τα κατέστρεψε, όπως είχε σκοπό. Έκτοτε η σχέση μου με τη Μαριάνθη αναπτύχθηκε σε μια στενή (αμοιβαία) φιλία και ανταλλαγή απόψεων για διάφορα θέματα.
Η Μαριάνθη ήταν ευσεβής Χριστιανή με αρχές που πήρε από τους γονείς της. Άλλωστε συνόδευε πάντοτε τον πατέρα της, τον παπά-Βαγγέλη, και στις τοπικές γιορτές και λειτουργίες σε όλα τα εξωκκλήσια του χωριού. Η ευσέβειά της την οδήγησε, με δικές της δαπάνες, στην ανέγερση του εξωκκλησίου της Αγίας Φωτεινής και Αγίας Χριστίνας (βρίσκεται κοντά στην Αγία Τριάδα). Για το εκκλησάκι αυτό μάλιστα με συμβουλεύτηκε και με ρώτησε σε ποια Αγία να το αφιερώσει εκτός από την Αγία Φωτεινή που ήταν δική της επιθυμία. Της πρότεινα τότε το όνομα Χριστίνα, γιατί δεν υπήρχε τέτοιο εκκλησάκι στο χωριό. Το εκκλησάκι χτίστηκε στη μνήμη του συζύγου και των γονέων της.
Η Μαριάνθη Γεραπετρίτη-Διακομιχάλη διακρίθηκε ακόμα για το φιλανθρωπικό της έργο. Έκανε πολλές δωρεές στον Ναό της Ευαγγελίστριας , στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα και στον Άγιο Βασίλειο του Πειραιά.
Ο υπογραφόμενος που διατηρούσε μαζί της, όπως ανέφερα ήδη, φιλική σχέση και συνεργασία, θα θυμάται το ήθος, το χιούμορ και τη μεγαλοσύνη της. Την αποκαλούσε πάντοτε «Δέσποινα των Μενετών» κάθε φορά που την συναντούσε στην Κάρπαθο και στον Πειραιά. Και εκείνη αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό με ευχαρίστηση. Και τούτο γιατί είχε μεγάλη καρδιά, βοηθούσε τους συνανθρώπους της και διακρινόταν για το αρχοντικό παράστημά της.
Και όπως έγραψε ο αρχαίος τραγικός ποιητής Ευριπίδης «ούτοι λείψανα των αγαθών αφαιρείται χρόνος΄ η δ’ αρετή και θανούσι λάμπει», δηλαδή, των καλών ανθρώπων δεν τα σβήνει τα χνάρια ο καιρός. Και να πεθάνουν λάμπει η αρετή τους και η αρετή της Μαριάνθης Γεραπετρίτη-Διακομιχάλη θα λάμπει εις το διηνεκές.
ΜΗΝΑΣ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ
Φωτογραφία Παναγία Μενετων Facebook
3.2.2024
Καρπαθιακα Νέα
