Ενοχή
Σε ένα αιώνιο έρωτα
Πλην ανεκπλήρωτο
Ξέμεινε η καρδιά μου
Απόπειρα να στρέψω τις πυξίδες μου
Στο μέλλον
Μα αυτές πάντα δείχνουν
Παρελθόν
Τόσα ρόδα πεταμένα σε ένα σεντόνι
Πως να ξεχαστούν;
Τόσοι ήλιοι μέσα σε ένα βλέμμα
Πως στην Λήθη μέσα να κλειστούν
Αδύνατο σχεδόν
Και ποιος είπε στον κόσμο πως θέλω;
Θα μένω εκεί που υπήρξα ολόκληρος
Τα μισά καλύπτουν, μα πρόσκαιρα
Τα χαμόγελα αν δεν αγαπιούνται σαν να ‘ναι τα πάντα
Είναι καταδικασμένα για πάντα να μένουν μισά
Και ποιος σου είπε πως ο έρωτας γεννιέται αμαχητί;Αν με ρωτήσεις ανθίζει
Μέσα από την κάννη του μεγαλύτερου πολέμου
Αυτού ανάμεσα σε δύό ζευγάρια μάτια
Κλειδαριές
Δεν βρίσκω κλειδαριές να σπάσω
Κι απελπίζομαι
Πως έμεινα αδιάλλακτα κλεισμένος
Ένεκα απρόσιτου εαυτού
Υπεράσπιση
Έκρυψα ένα παιδί μέσα μου
Μερικές φορές το επισκέπτομαι
Κάθε φορά μου λέει
Πως φοβάται
Έρχεται η μέρα
Που θα αναγκαστεί να μεγαλώσει
Το καθησυχάζω
”Θα μείνεις παιδί
Κι εγώ υπερασπιστής αγνότητας
Αν λείψεις
Θα λείψουν τα παράθυρα
Θα λείψουν οι εξώστες
Και θα πεθάνει
Πριν ανθίσει
Το τελευταίο τριαντάφυλλο’*
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ο Εύ Ρούς ή κατά κόσμον, Βαγγέλης Ρουσσάκης έχει ιδιαίτερη καταγωγή τις Μενετές Καρπάθου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ιστορικό τμήμα του πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει δημοσιεύσει μια ποιητική συλλογή, τις «Νύχτες Χωρίς», η οποία βρίσκεται στην δεύτερη της έκδοση. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες με άξονα την ποίηση. Ο ίδιος διατηρεί ένα ιστολόγιο, το evrous.wordpress.com, όπου μοιράζεται μικρά- μικρά κομμάτια από τον ενδόκοσμο του. Του αρέσουν οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Η ποίηση, η λογοτεχνία, η ζωγραφική, το σινεμά και η φωτογραφία, είναι μερικές από αυτές. Αγαπάει την φύση. Τα χρώματα τον βρήκαν μεσ’ την καταχνιά και έτσι τα κοιτάει πάντα με λίγη θλίψη. Τα μεσημέρια, περιμένει το άρμα μιας ευτυχίας, υπό τον ήλιο. Τα βράδια του, κλείνουν μέσα τους την αναπόληση των πεπρωμένων που περιμένει να βιωθούν. Και τα διαστήματα των ωρών του σφραγίζουν μέσα τόσους και τόσους γήινους θρυμματισμένους ανθρώπους. Η ψυχή του είναι το έρημο σπίτι, δίπλα σε μια απάνεμη ακρογιαλιά. Ευτυχώς μπορεί ακόμα και το γεμίζει με λέξεις και εικόνες. Δίχως αυτά, η ζωή του θα ήταν συνώνυμη της ανίας. Η ποίηση είναι η δεύτερη φύση του έρωτα άλλωστε. Θα τον βρείτε στο evrous@outlook.com.
