του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ντροπή δεν είναι απλώς η συστολή που νιώθει κανείς μπροστά σε άβολες γι’ αυτόν καταστάσεις. Είναι επίσης η ντροπή σύμπτωμα της αλλοτρίωσης της ύπαρξής μας.
Αν κάποιος σε ένα ξενοδοχείο, λέει ο Σαρτρ, παρακολουθεί από την κλειδαρότρυπα ενός δωματίου τι κάνουν οι ένοικοι μέσα εκεί, νιώθει υπέροχα. Αυτός είναι το υποκείμενο, που ελέγχει με το βλέμμα του τους άλλους∙ οι άλλοι είναι αντικείμενά του, κάτι σαν τα πράγματα που τα περιεργαζόμαστε παρατηρώντας τα. Αν εμφανιστεί όμως κάποιος στον διάδρομο και τον δει, νιώθει ντροπή, καθώς από υποκείμενο γίνεται αντικείμενο κάποιου άλλου.
Σε άλλες περιπτώσεις, η ντροπή οδηγεί στην καταστροφή του ανθρώπου που την βιώνει. Ο Διόδωρος Διαλεκτικός, μη μπορώντας να λύσει μπροστά σε κόσμο ένα πρόβλημα, πέθανε από ντροπή. Κατά καιρούς παρακολουθούμε συνανθρώπους μας να αυτοκτονούν μην αντέχοντας το βάρος της ντροπής.
Πάει αρκετός καιρός πια, που το κακό έχει παραγίνει εξαιτίας του διαδικτύου, μέσω του οποίου η διαπόμπευση γίνεται ταχύτερα και ευρύτερα από όσο γινόταν πριν με τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.
