του Μανώλη Δημελλά
Το δρομολόγιο της Παρασκευής είναι μακρύ, θυμίζει κάτι από ταξίδι σε περασμένες δεκαετίες. Μετά το 12ώρο το πλοίο βαραίνει στους αμάθητους από θάλασσα ταξιδιώτες. Τότε λες μέσα σου και προσπαθείς να το πιστέψεις «να μόλις τώρα ξεκινούν για μένα οι φετινές διακοπές». Κι όμως να πούμε ότι τα αδειανά καταστρώματα του φιλόξενου ΠΡΕΒΕΛΗΣ δεν είναι εικόνα που συνάδει με το καλοκαίρι. Κάποτε ξεπεράσαμε τη Σητεία, αφήσαμε πίσω μας την Ηρωική Κάσο και με τα μάτια ξεκινούσαμε να σκαρφαλώνουμε τα αγέρωχα βουνά της Καρπάθου.
Ώ ρε μάνα μου σύννεφα, ο ουρανός πάλευε να ξεπεράσει σε αντάρα το για μια στιγμή ημερωμένο Καρπάθιο! Εκεί ήταν το πρώτο σοκ. Για τους μυημένους το GEMAR, το γατζωμένο στα βράχια του Κάστελλου φορτηγό πλοίο ήταν ένα σημάδι. Πάει κι αυτό! Το κατάπιε η θάλασσα κι ήταν η πρώτη θλίψη που σκοτείνιασε τα μάτια μας. Έτσι κάπως σα ναταν άνθρωπος που περίμενε να μας χαιρετήσει σήμερα έμοιαζε να συνταξιοδοτήθηκε κι άφησε μοναχό το πόστο των αλυκών του αλατιού.
Το βλέμμα γύρισε προς την Πατέλα, άιντε μόλις πιάσουμε τη στροφή θα δέσουμε στο λιμάνι κι ένας, ακόμη μικρότερος, αυτή τη φορά, αναστεναγμός, ξέφυγε από τα σωθικά που ακόμη κρατούσαν κάτι από τον ακάθαρτο αέρα της πρωτεύουσας.
Δεύτερος Ιούνης με το ίδιο δύσκολο συναίσθημα. Το νησί είναι πριβέ, δεν έχει κόσμο. Κι αν η μέρα περνά πιο εύκολα η νύχτα φανερώνει τη σκοτεινιά και τη μοναξιά των λιγοστών επισκεπτών. Κι όμως αρκετοί από τους ντόπιους επιχειρηματίες διορθώνουν την εικόνα λέγοντας «φτάνει να ξεπεράσουμε ζωντανοί την παλιοαρρώστια κι όλα θα διορθωθούν. Όλα θα φτιάξουν». Κι έτσι είναι, ωστόσο κάθε φορά που βλέπεις κλειστά καταστήματα δε μπορεί να μη σκεφτείς τον άνεργο εργαζόμενο, τον άνθρωπο που έβαλε ψυχή και κομπόδεμα, για να στήσει μια επιχείρηση και σήμερα παλεύει για να τα βγάλει πέρα.
Ναι, η νύχτα του Ιούνη, τουλάχιστον για εμάς που δε ζούμε χρόνο-καιρό πάνω στο βράχο, έχει κάτι από χειμώνα. Διασχίζουμε τις καφετέριες στον παραλιακό και κει, λίγο κάτω από το αφώτιστο συντριβάνι, μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μας δίνει το τέμπο της βραδιάς.
«Βλέπεις πριν κάμποσα χρόνια όλοι μιλούσαν για τον νόμο 1262, τις επιδοτήσεις για τα ξενοδοχεία και τον μοναδικό πυλώνα των νησιών που επέμεναν πως ήταν ο τουρισμός! Αν είχαν δουλέψει εξίσου τον πρωτογενή τομέα τότε σήμερα δε θα ζούσαμε αυτή την κατάσταση. Αλλά δυστυχώς η Κάρπαθος τα περιμένει όλα από τον τουρισμό και στην πρώτη αναποδιά βλέπουμε τα αποτελέσματα».
Λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, στις Μενετές, επιβάλλεται να κυκλοφορείς με φακό αφού ο δημοτικός φωτισμός παρουσιάζει μεγάλες ελλείψεις. Κι αν είσαι νέος μια πιθανή πτώση ίσως να κοστίσει λίγους μώλωπες. Όμως δεν θέλω ούτε καν να σκεφτώ έναν ηλικιωμένο που χάνει το δρόμο και γλιστρά στα σκοτεινά σκαλιά των Μενετών.
Κι αν οι νύχτες του Ιούνη διψούν για λιγάκι παραπάνω κόσμο οι μέρες είναι διαφορετικές. Τα Πηγάδια γεμίζουν κόσμο από τα χωριά, ο δρόμος έξω από το εμπορικό κέντρο εξακολουθεί να έχει τράφικ ενώ γνωστοί και φίλοι δε σταματούν να σε προσκαλούν για έναν καφέ.
Δουλειές και νερό από τα Πηγάδια, βόλτα στην Αρκάσα, μπάνιο στην Αμοοπή κι μέρα τελειώνει πριν ακόμη την οργανώσεις. Το βλέμμα τακτικά πέφτει πάνω στους κάδους των σκουπιδιών, αμέτρητες γάτες σκίζουν σακούλες πεινασμένες και ψάχνουν για μια μπουκιά τροφής. Άλυτο θέμα εδώ και πολλούς μήνες από έναν Δήμο που προφανώς δεν επιθυμεί να δώσει λύση, σφυρίζει αδιάφορα κι ίσως μάλιστα να θεωρεί ότι ο κόσμος δε βλέπει.
Είναι το δεύτερο καλοκαίρι που κάνει κουμάντο η πανδημία, οι όποιες ανθρώπινες επιθυμίες ακολουθούν το σημαντικότερο αγαθό όλων που δεν είναι άλλο από την υγεία. Στην Κάρπαθο οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να αποφεύγουν τις συγκρούσεις, να μετρούν τα λόγια τους, όμως αντιλαμβάνονται ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους και περιμένουν.
