Η Σταματίνα Παπαγιάννη ήταν η τρίτη κατά σειρά κόρη, του Νίκου Παπαγιάννη από το Απέρι και της κανακαράς Βενετίας Λεωνίδα Ανδρέου, από τις Μενετές.
Γεννήθηκε το 1926, αναθράφηκε με στοργή κι αγάπη, αν και είχε βαθιά πίστη στις αξίες της οικογένειας, ωστόσο η ίδια δεν απέκτησε παιδιά.
Καλόκαρδη, πρόθυμη, ένας έξυπνος άνθρωπος με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Ξεχώριζε για το διαπεραστικό και ταυτόχρονα καθάριο βλέμμα της. Έτρεχε κοντά σε κάθε πόνο των συνανθρώπων της. Βοηθούσε με ανιδιοτέλεια και δίχως ίχνος υστεροβουλίας. Ο πατέρας της, ο Νίκος, υπήρξε μάστορας, χτίστης, ο οποίος μετανάστευσε και εργάστηκε σε πολλές χώρες της Αφρικής. Προοδευτικό μυαλό, ξεχώριζε από τους Καρπάθιους της εποχής του, έτσι από εκείνα τα χρόνια συνέστησε στις κόρες του να μάθουν από ένα επάγγελμα “Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε” έλεγε και ξανάλεγε στα κορίτσια του.
Όλες τους πράγματι έμαθαν τέχνες, γινήκαν μοδίστρες, κομμώτριες. Η Σταματίνα, είχε καλλιτεχνική φλέβα και η ματιά της σπάνια έκανε λάθος, έτσι δε θα μπορούσε να μη την κερδίσει η φωτογραφία. Σπούδασε στον Πειραιά και εργαζόμενη πλάι σε μεγάλους και γνωστούς φωτογράφους της εποχής έμαθε την τέχνη της λήψης αλλά και της εκτύπωσης φωτογραφιών. Εκείνα τα χρόνια ο κυρίαρχος σκοτεινός θάλαμος απαιτούσε μαεστρία, προσοχή, εμπειρία και συνέπεια. Μόνο με αυτά τα όπλα η ασπρόμαυρη φωτογραφία μπορούσε να έχει επιτυχία.
Αφού πέρασε λίγος καιρός, με την κερδισμένη της εμπειρία στην πρωτεύουσα, επέστρεψε στην Κάρπαθο και σύντομα έγινε η γνωστή «Σταματίνα η φωτογράφος». Δεν υπήρχε οικογένεια και σπίτι σε όλα τα χωριά του νησιού, που να μην έχει κάπου στολισμένη μια φωτογραφία με την υπογραφή της. Γάμοι, βαφτίσια, προσωπογραφίες, όλα περνούσαν από τα χέρια της. Αργότερα άνοιξε και το δικό της φωτογραφείο στα Πηγάδια, απ’ όπου και παρέλασαν εκατοντάδες νέων, για να βγάλουν στο στούντιο μια εβδομαδιαία φωτογραφία. Για ταυτότητες, αλλά και αναμνηστικές φωτογραφίες των αγαπημένων τους. Με ρετουσάρισμα ή δίχως μολυβιά!
Η Σταματίνα επίσης φωτογράφισε τα κορίτσια απ΄όλα τα χωριά. Στους καρπάθικους σοφάδες στέκουν ακόμη και σήμερα τα νιάτα τους, τραβηγμένα και τυπωμένα από την καλλιτέχνιδα Σταματίνας Παπαγιάννη.
Την απορρόφησε η καριέρα, η αγάπη της για τη φωτογραφία κι καθημερινός μόχθος την έκαναν να αφήσει πίσω την προσωπική ζωή της, δεν παντρεύτηκε. Ερωτεύτηκε δυνατά μόνο μία φορά στη ζωή της και μετά τέλος, αφού το όνειρο της δεν εκπληρώθηκε.
Το 1963 ανέβηκε στον Πειραιά, τότε ασχολήθηκε με το εμπόριο ειδών γάμου και Βάφτισης. Προμήθευε με μπομπονιέρες και με νυφικά τους πελάτες της, ενώ ταυτόχρονα έβγαζε και τις φωτογραφίες από αυτά τα Μυστήρια. Τα χρήματα που κέρδιζε τα ξόδευε για την οικογένεια, τους ανθρώπους που αγαπούσε, αλλά και σε κείνους που είχαν ανάγκη. Ούτε που σκεφτόταν τον εαυτό της, ήταν τόσο σίγουρη στα χέρια και στην τέχνη της, που δεν της περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να συναντήσει δυσκολίες που να μη τις ξεπεράσει.
Κύλησαν τα χρόνια, μεγάλωσε, απέκτησε εμπειρία και σοφία που την κουβαλούσε μαζί της μέχρι και σήμερα. Συμβούλευε όλα της τα ανίψια να είναι αγαπημένα, να λένε πάντα τον καλό λόγο για όλον τον κόσμο. Συμβουλές ατελείωτες για τον σωστό, τον τίμιο δρόμο, το δρόμο της ηθικής και πάντοτε επαναλάμβανε μην κάνουν ποτέ κακό σε κανέναν.
«Δεν έχω μίσος για καέναν άνθρωπο, το μίσος κι ο φθόνος είναι για αυτούς που πιστεύουσι ότι θα ζούσι για πάντα» έλεγε στον ανιψιό της, στον Δήμο Χατζηγεωργίου.
Οι φωτογράφοι έχουν μια παράξενο χάρισμα, ζουν αιώνια, σα να αναπνέουν μέσα από τις παγωμένες εικόνες τους. Πήγε με χαρά να συναντήσει όλους τους αγαπημένους της και ιδιαίτερα την παρεούλα της, την αδελφή της Ευδοξία.
Καλό παράδεισο Σταματίνα.
