του Μανώλη Δημελλά
Η υπόθεση «ποδόσφαιρο» στην Κάρπαθο δεν είναι μια ιστορία που την ξεπετάς εύκολα. Το σφύριγμα των αγώνων και η διαδρομή της μπάλας αγγίζει περίπου τα 90 χρόνια!
Μέσα της κουβαλά αναμνήσεις και συγκινήσεις που αφορούν όλους του Καρπάθιους! Σίγουρα δεν υπάρχει σπίτι πάνω στο νησί που να μην έχει δώσει έναν παίχτη σε μια τοπική καλοκαιρινή ομάδα!
Όσο για τις φωνές στις εξέδρες, εκεί τα χωριά μετρούν πραγματικά το πάθος και τη δύναμη τους.
Μια απορία θα προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε, πότε έφτασε η μόδα της μπάλας στην Κάρπαθο;
Λοιπόν από τις αρχές τις δεκαετίας του 1930, στα κάτω χωριά, ξεκίνησε ένα παράξενο όμως και τόσο εθιστικό παιχνίδι που δεν γνώριζε ηλικίες, μετρούσαν μόνο τα κότσια και η δεξιοτεχνία.
Ένα τόπι που κλωτσούσε μια παρέα παιδιών και περνούσαν καλά εκείνοι που έτρεχαν μέσα στα χωράφια μα και εκείνοι που τους έβλεπαν!
Ο ιστορικός της Καρπάθου, ο Μανώλης Κασσώτης, θυμάται τους πρωτοπόρους:
Γιάννης Φωκά Οικονομίδη (τότε ήταν δάσκαλος αργότερα έγινε δικηγόρος), τον δάσκαλο Ηλία Γεωργίου Ορφανό και τον Λάζαρο Μιχαήλ Κοσμά.
Αυτοί πρωτόφεραν τη μπάλα και δημιούργησαν την πρώτη ομάδα με το όνομα «Ολυμπιακός».
Πολύ αργότερα και μετά τον πόλεμο, το 1946, από αυτή την ομάδα γεννήθηκε ο σημερινός πρωταθλητής της Δωδεκανήσου, ο Ποσειδώνας Καρπάθου.
Ήταν το καλοκαίρι του 1927, αυτή τη φορά ένας μετανάστης από την Νότια Αφρική έφερε και μοίρασε μπάλες αλλά και εμφανίσεις στο χωριό του, το Όθος!
Ο Δημήτρης Πηλείδης, όπως αναφέρει η εφημ. Δωδεκανησιακή Αυγή, επέστρεψε στην Κάρπαθο για να παντρευτεί και αυτό ήταν το δώρο του για τους νέους του χωριού του. Στο άψε-σβήσε έφτιαξε ομάδα στο Όθος που ζήλεψαν και τα γειτονικά χωριά και έκαναν ακριβώς το ίδιο. Μάλιστα ο πρώτος αγώνας μεταξύ Οθειτών και Βωλαδιωτών δόθηκε στον κάμπο του Γιά και εκεί νίκησαν οι Βωλαδιώτες!
Η κοσμοσυρροή, όπως αποτυπώνει η εφημερίδα της εποχής, ήταν μεγάλη, μικροί και μεγάλοι ήθελαν να δουν και να χαζέψουν το περίεργο κυνηγητό και το σημάδι με τη μπάλα.
Μάλιστα ο συντάκτης του άρθρου δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον Πηλείδη για το δώρο του, αφού ένα τόσο «ανδροπρεπές παιχνίδι ίσως ξεσήκωνε τους νέους από την καφενόβιο νάρκη και την πλαδαρή νωχέλεια» αναφέρει χαρακτηριστικά ο συντάκτης του άρθρου!
Μόλις τρια χρόνια αργότερα, το 1930, οι Ιταλοί θα απογειώσουν το ποδόσφαιρο. Έφτιαξαν γήπεδο στα Πηγάδια, εκεί που σήμερα βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων (ιδιοκτησία Φ. Σακελλαρίδη) οργάνωσαν μια ομάδα στρατιωτών που αγωνιζόταν απέναντι στην τοπική ομάδα των Πηγαδιωτών! Όταν κέρδιζαν οι Πηγαδιώτες ο Λάζαρος Κοσμάς φώναζε
«νικήσαμε τους Ιταλούς»!
Όπως θυμάται και καταγράφει ο Μανώλης Κασσώτης, όσο μεγάλωνε η στρατιωτική δύναμη των Ιταλών στο νησί τόσο πλήθαιναν οι ομάδες!
Οι Ιταλοί άφηναν στην άκρη τα όπλα, άλλωστε δεν ήταν πλασμένοι για αυτά κι οργάνωναν πρωτάθλημα, μα εκείνα τα χρόνια ήταν η κύρια διασκέδαση των παιδιών, που παρακολουθούσαν με μανία αυτούς τους αγώνες.
Ότι δεν κερδίζεται με όπλα, σφαίρες και διαταγές, δηλαδή η εκτίμηση, ο σεβασμός, η άμιλλα και η φιλία, το κατάφερνε μια χαρά το ποδόσφαιρο, μια τίμια μπάλα.
Ανάμεσα στους καλούς Ιταλούς παίκτες ήταν και ο ωραίος Leoni, που έπαιζε έξω δεξιά με τη Roma και τη Β’ Εθνική της Ιταλίας και εκτός από τους αντιπάλους είχε κάψει στο νησί και κάποιες καρδιές.
Αυτοί οι προπολεμικοί αγώνες άφησαν πολύ ισχυρές αθλητικές αναμνήσεις στους Καρπάθιους και από εκεί φαίνεται πως μεταδόθηκε το ατίθασο μικρόβιο της καρπάθικης μανίας με τη μπάλα!
Τίποτε λοιπόν δεν γίνεται τυχαία, ειδικά τα τελευταία χρόνια το επίσημο αθλητικό σωματείο του νησιού, ο Ποσειδώνας, είναι ο σημαντικότερος πρεσβευτής της Καρπάθου.
Δεν είναι μονάχα οι νίκες και τα τρόπαια, είναι το ήθος και η αξιομνημόνευτη αθλητική συμπεριφορά των παικτών και των ανθρώπων του, μα είναι τόσο βαρύ το παρελθόν, αυτό που κουβαλούν στις πλάτες τους!
φωτογραφία ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ από το αρχείο του κ. Γιάννη Κασσώτη
