Την πρώτη μέρα του χρόνου, στην παλιά Κάρπαθο, το τραπέζι δεν είχε μόνο τη Βασιλόπιτα, όπως ήταν το έθιμο, αλλά υπήρχαν ακόμη δυο πίτες!
Η μια πίτα ήταν η βουόπιτα κι ήταν καμωμένοι για τα βόδια, τα ζωντανά, που με τον κόπο και τον ιδρώτα τους έδιναν ψωμί στη φαμίλια. Όταν αυτή η πίτα ετοιμαζόταν την θρυμμάτιζαν, έπειτα πρόσθεταν αλάτι και την προσέφεραν στα βόδια για να «είναι καλά».
Ακόμη ένα πιττί, το τρίτο που έφτιαχνε με περίσσιο μεράκι η Καρπαθιά νοικοκυρά, το έδιναν στο σκύλο τους και του έλεγαν:
«Πάρε σκύλε το πιττί σου,Τσαι το λαοπίττι σου, να βλέπεις καλά τα χωράφια να μην τα τρώσιν οι λα(γ)οί»!
Μα δεν ήταν μόνο το πιτί! Την πρωτοχρονιά το ποδαρικό το έκανε ένας άσπρος σκύλος! Τον έβαζαν νωρίς το πρωί στο σπίτι «για το καλό» και του έδιναν να φάει μπακλαβά. Αυτό το έκαναν «για να σκυλιάσει» το σπίτι και να θεριέψουν οι άνθρωποι του.
Αν πάλι η οικογένεια ήταν άτεκνη ή τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει και δεν βρίσκονται στο σπίτι, τότε διάλεγαν ένα παιδί από το φιλικό ή γειτονικό περιβάλλον. Σε όλες τις περιπτώσεις ωστόσο το πρόσωπο που θα κάνει το ποδαρικό θα είχε χρηματικό δώρο, το οποίο είναι ανάλογο με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας.
Με πληροφορίες:
Ελένη Σιάτρα Λαζανά, Καρπαθιακή Ηχώ
Μηνάς Άλ. Αλεξιάδης, Το εθιμικό ποδαρικό της πρωτοχρονιάς
