του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ρατσισμός είναι κι όταν εκθειάζεις ένα πρόσωπο όχι ένεκα των επιδόσεων ή των αρετών του, αλλά γιατί απλώς χαρακτηρίζεται, ας πούμε, από το νεαρόν της ηλικίας του. Για τον Πέρση μονάρχη που τον μακάριζαν επειδή έγινε βασιλιάς νέος, ο Αγησίλαος είπε ότι κι ο Πρίαμος, ο δύσμοιρος βασιλιάς των Τρώων, στην ηλικία αυτή δεν ήταν δυστυχής.
Το είδος αυτό του ρατσισμού, που καλλιεργεί την άγνοια και εκτρέφει τον εφησυχασμό, μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνο από το άλλο, το αποκρουστικό, είδος του ρατσισμού, όπου το χρώμα του δέρματος, η καταγωγή, το φύλο, η θρησκεία ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός καθιστά ένα πρόσωπο κατώτερη ύπαρξη που ως τέτοια δεν έχει θέση μεταξύ μας.
Όταν αντιμετωπίζεις ανελλιπώς την αποστροφή και το μίσος, επειδή γεννήθηκες ή επέλεξες να είσαι διαφορετικός από τους διώκτες σου, έρχεται η ώρα που, αντίθετα προς ό, τι συμβαίνει με το είδος εκείνο του ρατσισμού που σε αιχμαλωτίζει στην αδράνεια, αισθάνεσαι την ανάγκη να αντισταθείς στην αδικία και να παλέψεις για την ανατροπή της.
