Το σχολείο των Μενετών εκπέμπει ΣΟΣ όμως οι υπεύθυνοι και σε αυτή την περίπτωση ο Δήμος της Καρπάθου, δεν δείχνουν το απαιτούμενο ενδιαφέρον. Η τοπική κοινωνία, όπως και οι τοπικοί σύλλογοι δε διεκδικούν δυναμικά την άμεση αποκατάσταση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κτήριο εσωτερικά και εξωτερικά. Μάλλον κουράστηκαν να το συζητούν και να φωνάζουν.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι η Τοπική Κοινότητα Μενετών, από το 2020, έχει πάρει απόφαση για τη συντήρηση και τη φροντίδα του πρώην δημοτικού σχολείου, όμως μέχρι σήμερα δεν είδαμε να αλλάζει κάτι στο ιστορικό κτήριο.
Το «Ρήγειον», το τριώροφο δημοτικό σχολείο, βρίσκεται στον Ιστορικό Βράχο των Μενετών και σήμερα βρίσκεται σε μερική αχρηστία και σε άμεσο κίνδυνο.
Οι πέντε αίθουσες, μετά το κλείσιμο του σχολείου, δόθηκαν σε φορείς του χωριού (πολιτιστικός σύλλογος, ινστιτούτο λαϊκού πολιτισμού) ενώ υπάρχει και η αίθουσα τελετών, που είχε χρήση για παρουσιάσεις, προβολές και τυχόν θεατρικές παραστάσεις.
Ωστόσο για τις ανάγκες στέγασης του Γυμνασίου Πηγαδίων, ο Δήμος ξαναπήρε κάποιες από τις αίθουσες και μάλιστα ξόδεψε χρήματα για να τις χωρίσει με γυψοσανίδες. Όμως το κτήριο τελικά κρίθηκε ακατάλληλο και δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει. Έτσι η ιδέα της μεταφοράς του Γυμνασίου στις Μενετές τελικά εγκαταλείφθηκε. Οι γυψοσανίδες παραμένουν και χωρίζουν τις αίθουσες μάλιστα δεν γνωρίζουμε τι γίνεται με τις προτομές που βρίσκονται στο εσωτερικό του κτηρίου. Εν΄ψ στην πρόσοψη οι εξωτερικοί σοβάδες πέφτουν και αποκαλύπτουν τα σίδερα του οπλισμού.
Ποιος είναι ο μεγάλος ευεργέτης των Μενετών, Γιώργος Ρήγας
Ο Γεώργιος Ρήγας γεννήθηκε το 1891 στην περιοχή του πάνω Αφιάρτη, στον Τσίγκουνα της Καρπάθου, έμαθε γράμματα στο δημοτικό σχολείο Μενετών και έναν χρόνο πριν τα 20 μετανάστευσε στην Αμερική.
Ο Γιώργος Ρήγας, ήταν παιδί του αιρετού κοινοτάρχη των Μενετών από τους Τούρκους (μουχτάρης), του Μιχάλη και της Θεονίτσας, το γένος Αλεξίου.
Ο πρωτογιός που σήκωσε στις πλάτες του τη δεκαμελή οικογένεια, έτσι οι ανάγκες έγιναν οδηγοί ζωής και τον έσπρωξαν σε μια διαφορετική ήπειρο.
Από το 1911 και μέχρι το τέλος του έζησε στην πολιτεία της West Virginia, ωστόσο το νοιάξιμο για το μικρό χωριό του ήταν απίστευτο.
Οι λιγοστές πληροφορίες για τη ζωή του αποδεικνύουν τον χαρακτήρα, το ήθος και ωριμότητα του.
Ο Μενετιάτης αυτός δούλεψε μονάχα μια μέρα μέσα στα ανθρακωρυχεία! Αρνήθηκε τον δύσκολο και επίπονο τίτλο του εργάτη στις μίνες και αποφάσισε να ρισκάρει σε ζόρικες επιχειρήσεις. Θα μπορούσε να τον καταπιεί η ατέλειωτη μεγαλούπολη, να βρεθεί, όπως αρκετοί μετανάστες, παγωμένος κάτω από κάποια γέφυρα. Κι όμως ο Ρήγας κατάφερε όχι μόνο να σταθεί, αλλά να ξεχωρίσει.
Στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης (1920-1933) και με την κρατική διαφθορά να ξεχυλίζει, ο Καρπάθιος μετανάστης ανοίγει στην East Liverpol Ohaio μια μικρή χαρτοπαικτική λέσχη, αφού σε εκείνη την πολιτεία οι νόμοι το επέτρεπαν. Συνεργάστηκε με έμπιστους συγχωριανούς και κατάφερε το ακατόρθωτο, ενώ η εποχή στιγματίζεται από άγρια εγκληματικότητα και από συμμορίες που σκοτώνονται στους δρόμους, ο Ρήγας τους ξεπερνά, αφήνει πίσω όλους αυτούς που φαγώνονται και μεσουρανεί!
Όπως περιγράφει ο ανηψιός του, Μάκης Ρήγας «από αυτή τη λέσχη πέρασαν και έπαιξαν όλα τα μεγάλα ονόματα της Αμερικής και υπήρχαν εποχές που εκείνοι που γνώριζαν έλεγαν ότι τα χρήματα ήταν τόσα πολλά που άνοιγαν τρύπες και τα έκρυβαν». Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι κανόνες και οι όροι του παιγνιδιού είναι πολύ πιο σκληροί από ότι στην ανοιχτή κοινωνία, εκεί επιβιώνουν οι πιο δυνατοί.
Εκεί ο Ρήγας τα κατάφερε! Κι όμως δεν παραλείπει να ενημερώνεται και να μαθαίνει όλες τις ειδήσεις, όλα τα τα νέα από το χωριό και το νησί του και να στέκεται αρωγός σε όποιον ζητούσε μια βοήθεια, όμως δεν διεκδίκησε ποτέ κάποιου είδους προβολή! Αφού οι ανθρώπινες ανάγκες, των φίλων ή ακόμη και των περαστικών αγνώστων που χτυπούσαν την πόρτα του, δεν γεννούσαν προσωπικές φιλοδοξίες.
Τα επόμενα χρόνια και μετά την απελευθέρωση της Καρπάθου (5.10.44) ο πετυχημένος επιχειρηματίας αναλαμβάνει έναν σπουδαίο ρόλο. Και με δικά του χρήματα θα χτιστεί το τριώροφο δημοτικό σχολείο, ειδικά ο τελευταίος όροφος μαζί με το αλεξικέραυνο θα γίνουν αποκλειστικά από κείνον.
Ο Ρήγας δεν ήταν μόνος, μια επιτροπή αποτελούμενη από τους:
Γ. Γεωργίου, Ευαγγ. Χωρατατζή, Εμμ. Σπανή, Ε. Σπανωμανωλή, Γ. Ορφανό, Ιων. Ξώπαπα, Γιώργο Γιαννόπουλο, Μ. Χατζηδημητρίου, Κ. Αγγελίδη, Φ. Ρηγοπούλη, Κ. Γεραπετρίτη κ.α. όπως και όλο το χωριό, βάζουν στόχο και καταφέρνουν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Έχουν ενσυναίσθηση, νιώθουν ότι μόνο ένα σχολείο μπορεί να μεταδώσει την γνώση, να φέρει την ιστορία στο προσκήνιο και να κρατήσει δεμένο τον μικρό τόπο.
Ο Γιώργος Ρήγας παρότι δεν επέστρεψε ποτέ είχε τα μάτια στραμμένα στο χωριό και η καρδιά του χτυπούσε για κείνο! Με την κοινοτική απόφαση υπ. Αρ. 45, στις 9/12/1952, ο Ρήγας ανακηρύχθηκε «επίτιμος δημότης και μεγάλος ευεργέτης των Μενετών».
Η αυτονόητη πράξη της κοινότητας δεν έκανε τον Ρήγα σπουδαιότερο, ο ίδιος φαίνεται να γνωρίζει ότι τέτοια έργα στην πορεία του χρόνου γίνονται μαγνήτες θετικής ενέργειας.
Οι επιταγές με την υπογραφή του, έφταναν κάθε τόσον από την Αμερική και ξεπέρασαν τις 25.000 δολλάρια, όμως τα μηδενικά έχουν μικρή σημασιά, πρώτοι οι μαθητές, έπειτα οι δάσκαλοι, όπως ολόκληρο το χωριό, οι Μενετές, νιώθουν, αναγνωρίζουν τι σημαίνει το κουδούνι του σχολείου που έφτανε και ηχούσε σε όλα τα σπίτια του χωριού.
Συχνά τον τελευταίο καιρό από τη δημοτική αρχή ακούμε τη φράση «δεν γνωρίζετε εσείς, και θα δείτε». Είναι αυτή εικόνα για το ιστορικό κτήριο των Μενετών; Γιατί κλείνουμε τα μάτια σ΄αυτή την εγκατάλειψη;
Μανώλης Δημελλάς
Καρπαθιακά Νέα

