Στην πλώρη του καραβιού θα καθίσουμε για ώρες και θα μιλήσουμε με λέξεις ταξιδιού για την αλμύρα, για τα αρμυρίκια που ένα θέρος μας σκέπασαν και μας αντρώσαν, για εκείνο το δειλινό πλάι στον παφλασμό που μας στιγμάτισε φεύγοντας, για όλο το ανείπωτο της φύσης και του έρωτα – γεννημένοι στο βράδυ της ζωής στην ώρα των ποιημάτων της εγκαρτέρησης και της αταλάντευτης σιγής.
Στην πλώρη του καραβιού θα καθίσουμε, να σου μιλήσω για τους ανέμους και τα λουλούδια της μητέρας μου, για το ανασασμα της εποχής του γυρισμού, μια νοσταλγία που με γεννά κάθε στιγμή για το αιώνιο όνειρο του θερωτα, εκείνου του Θεού, γόνου της πενίας και τού πόρου, που μας θρέφει και μας αφήνει ξέπνοους μετά στο νησί όπου ο Οδυσσέας εγκαρτερεί κάθε νύχτα τον γυρισμό και η Πηνελόπη είναι αυτή τη φορά η αλμύρα της θάλασσας. Κι όλα σώζονται τότε στη νύχτα του βουνού και μας αγγίζει ο άνεμος εκείνης της ακτής που το γάλα μας ήταν το άναρχο άλας.
Θα καθίσουμε ώρες ατελείωτες στη πλώρη του καραβιού. Θα σου μιλήσω τότε με λέξεις απλές, σιγηρα ιδιόμελα, για τα βουνά της πατρίδας, για τους λόφους πέρα από την θάλασσα.
Θα ξέρεις τότε.
