Νικόλαος Μ. Γαβαλάς
…Πέρσι, Δεκέμβριος 2019 ημέρες λαμπρές και γιορτινές και ακούγαμε και λέγαμε τα παραδοσιακά μας κάλαντα, κάπως έτσι-
«Εμείς εδώ δεν ήρθαμε, να φάμε και να πιούμε, Μον’ήρθαμε για το καλό, τα κάλαντα να πούμε
… Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος….
Ανοίξτε και την πόρτα σας να μπει η ευτυχία,
και απολαύστε όλοι μαζί, χρονιά γεμάτη υγεία.”
Ήμασταν στα πρόθυρα του 2020-ξημέρωνε καινούργιος χρόνος-και εμείς- χαρούμενοι, γεμάτοι ελπίδες και μεγάλες προσδοκίες. Περιμέναμε ευτυχισμένο νέο ετος—μάλλον όμως, δεν έπιασαν οι ευχές. Ο καινούργιος χρόνος άλλο πρόγραμμα είχε, άλλα μας ετοίμαζε, άλλα φαινόμενα πρωτοφανή και δύσκολα.
—και τώρα Βρισκόμαστε στις ίδιες γιορτινές ημέρες με τα ίδια κάλαντα αλλά με διαφορετικές ευχές, με όνειρα πιο λιτά και προσδοκίες πιο απλές…ίσως το μόνο που ζητάμε είναι μια επιστροφή στα τόσα δεδομένα καλά που είχαμε και χάσαμε τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα όσο το κλείσιμο ενός ματιού-
Το όνειρο ολονών είναι να μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να πιάσουμε χέρι άλλου ανθρώπου— ένα άγγιγμα ψυχής…
«Μια φορά και ένα καιρό πάνω στην Παναγία (γειτονιά της Νάουσας) ήταν ένας μπάρμπας Κωσταντής, χήρος, που ζούσε μόνος του σε ένα από τα μικρά αλλά νοικοκυρεμένα σπιτάκια της γειτονιάς αυτής.
Όταν είχε φτάσει Ο μπάρμπας σε βαθιά γεράματα άρχισε τις νύχτες να πέφτει από το κρεβάτι καθώς κοιμόταν. Οι γειτόνισσες άκουγαν το “ντουκ” από το πέσιμο και έτρεχαν και τον σήκωναν και τον έβαζαν πάλι στο κρεβάτι του……»
Θέλουμε το 2021 να μπορούμε να σηκώνουμε τον κάθε μπάρμπα Κωσταντή που πέφτει από την κλίνη του και να μοιράζουμε το βάρος του συνανθρώπου μας, αλλ’ αντί για μάσκα στο πρόσωπο να υπάρχει μόνο στοργή.
Θέλουμε να γυρίσουμε στην ελευθερία που είχαμε. Να επιστρέψουμε στις δουλειές μας και τα παιδιά στα σχολειά τους. θέλουμε να σφίξουμε να φιλήσουμε τα παιδιά μας και να αγκαλιάσουμε τους οικείους και αγαπημένους. Θέλουμε να φροντίζουμε τους γέρους μας χωρίς απειλή και να πιούμε ένα καφεδάκι-μια σούμα, λίγο ρακί με κάνα φίλο στα Ψαριανά ή στου Λειβαδιώτη. Θέλουμε το δικαίωμα να πηγαίνουμε στις εκκλησιές, χωρίς φόβο και περιορισμό. Θέλουμε το ΠΑΣΧΑ μας-και με το «Χριστός Ανέστη», να κοιταχτούμε στα μάτια συνανθρώπου και να φιληθούμε. Θέλουμε το δικαίωμα χωρίς SMS να απολαμβάνουμε τις ομορφιές του τόπου μας– να αισθανόμαστε στο πρόσωπο το χάδι του Μπονέντη καθώς προσκυνάμε την Παναγία του Βράχου- και αλυσιδωτά να αδειάσουμε όλο μας ‘το είναι’ στο γλέντι και χορό στην χάρη Της. Θέλουμε χωρίς περιορισμούς να αγναντεύουμε τα πελάη και τα δροσερά μελτέμια στον κόρφο της Νάουσας και να καμαρώνουμε τους Κουρσάρους καθώς μπαίνουν στο λιμανάκι τα Νιάμερα.
…και αν κάνουμε απολογισμό, θα διαπιστώσουμε ότι δεν απαιτούμε τίποτα άλλο παρά μόνο αυτά τα απλά που είχαμε- λαχταρούμε την λιτότητα της ζήσης μας που ξαφνικά, ξυπνώντας ένα πρωινό χάσαμε σαν όνειρο.
Θέλουμε να βάλουμε όλη την ασκήμια του 2020 πίσω μας και σιγά σιγά να σβηστούν από τις μνήμες μας και να ξεχαστούν…
“Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος….
Ανοίξτε και την πόρτα σας να μπει η ευτυχία,
και απολαύστε όλοι μαζί, χρονιά γεμάτη υγεία.”
Φωνάξτε όλοι τις ευχές σας-Αμήν Παναγία μου!….και λίγο γόνατο στις προσευχες—και όλοι μαζί να ευχόμαστε-
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ-ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ 2021 (γένοιτο, γένοιτο)
