Η παρουσίαση της Σοφίας Παράσχου Χατζηδημητρίου για το βιβλίο του Μίμη Πανάρετου!

Η παρουσίαση της Σοφίας Παράσχου Χατζηδημητρίου για το βιβλίο του Μίμη Πανάρετου!

Έχω πολλούς λόγους να είμαι συγκινημένη αυτή τη στιγμή. Βρέθηκα μετα από 55 χρόνια στο πατρικό μου σπίτι, και έζησα τη Μεγάλη Εβδομάδα, την Ανάσταση και το Πάσχα  στη γειτονιά που μεγάλωσα, ανάμεσα σε συγγενείς συμμαθητές και φίλους.

Είδα να παίρνει και πάλι ζωή το Κονάκι μετα από πολλά χρόνια εγκατάλειψης. Δεν θα κρύψω ότι μέσα στην καρδιά μου υπάρχει η νοσταλγική εικόνα του παλιού δημοτικού σχολείου, αλλά είναι παρήγορο ότι το νέο κτίριο θα στεγάσει εκδηλώσεις πολιτισμού και γραμμάτων.

Και τέλος συγκινούμαι που ένας φίλος των παιδικών μου χρόνων, ο Μίμης Πανάρετος, μου ζήτησε να προλογίσω τη σημερινή εκδήλωση, την αφιερωμένη στην ποιητική του συλλογή «Στιχοπλέγματα».

Ένας σπουδαίος ποιητής, ο Γιώργης Παυλόπουλος λέει σε ένα στίχο του. «Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή». Δηλαδή μας λέει ότι η ποίηση είναι  ένα διαρκές κάλεσμα προς τους τεχνίτες του λόγου  να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.

Αυτήν την ανοιχτή πόρτα της ποίησης την διάβηκε ο Μίμης, προχώρησε μέσα από τους διαδρόμους της ζωής του, έφτασε στις στοές των βιωμάτων του, στις κρύπτες των εμπειριών του, στις πηγές των αισθημάτων του. Εκεί δημιούργησε τα στιχοπλέγματά του.

Τι είναι τα ποιήματα του Μίμη;

Τίποτε άλλο από τις εμπειρίες της ζωής του, είναι όλα εκείνα που τον έκαναν τον άνθρωπο που είναι, τον άνθρωπο που όλοι ξέρουμε. Είναι ο τεχνίτης του χρυσού, ο μουσικός, ο τραγουδιστής, ο βιρτουόζος του μπαγλαμά και του μπουζουκιού, ο ενεργός πατριώτης, ο αιώνιος εραστής της ζωής.

Όλα όσα ένιωσε, βίωσε,  αγάπησε, φοβήθηκε, πληγώθηκε, συγχωρέσε, είναι μέσα στα στιχοπλέγματα του. Θα δώσω μόνο λίγα παραδείγματα:

Τα νεανικά του χρόνια τα πρώτα φλερτ, η νοσταλγία της νιότης στο ποίημα «Τα καμάκια»

Η αγάπη για τη μουσική και  τα τραγούδια στο ποίημα «Ο μπαγλαμάς μου»

Η αγάπη της ζωής του, η γυναίκα του στο ποίημα «Το δικό μου ταιρι»

Η φιλοσοφική θεώρηση της ζωής στο ποίημα «Είμαστε ένα τίποτε»

Η πολιτική του συνείδηση «δύσκολες ώρες»

Και βέβαια η άμετρη αγάπη του για το νησί μας, για την Κάρπαθο. 

Αγαπητοί φίλοι

Είπα λίγο πριν  ότι ο Μίμης είναι πάνω από όλα εραστής της ζωής. Αλλά και η ποιητική δημιουργία είναι μια πράξη ερωτική, χρειάζεται να δοθείς, να παθιαστείς, να νιώσεις αγωνία, ανασφάλεια, να ξενυχτίσεις αναζητώντας τις λέξεις που θα αποδώσουν τα συναισθήματά σου. Ταυτόχρονα όμως η ποίηση είναι  και μια υπέρτατη δοκιμασία, είναι ο φόβος  του ανθρώπου όταν συλλογίζεται πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο.

Αγαπητοί φίλοι,  προσπαθώντας να αποδώσω με λίγες λέξεις τον άνθρωπο Μίμη   χρειάστηκε να καταφύγω ξανά στα λόγια ενός μεγάλου μας ποιητή, του Οδυσσέα Ελύτη. Ο Ελύτης είπε  πως αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να  σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι  και ένα καράβι. Πιστεύω λοιπόν πως αν αποσυνθέσουμε τον άνθρωπο Μιμη Πανάρετο θα βρούμε στο τέλος μια μουσική,  ένα στίχο, μια καρδιά γεμάτη αγάπη.

Αγαπητέ μου φίλε Μίμη, έχω έναν ακόμα λόγο να είμαι συγκινημένη, γιατί όταν διάβασα τα στιχοπλέγματά σου είδα ότι μοιράζομαι μαζί σου την ίδια ανάγκη να εκφράσω ποιητικά την αγάπη μου για το νησί μας. Θέλω λοιπόν κλείνοντας να σου αφιερώσω το δικό μου στιχόπλεγμα για αυτή εδώ την πόλη που και οι δυο μας μεγαλώσαμε.

Η θάλασσα με γέννησε, το κύμα είναι αδερφός μου και κάθε βράχος του γιαλού φίλος και δάσκαλός μου.

Την αλφαβήτα της ζωής μου μάθαν τα αρμυρίκια και τα όνειρά μου τα πλεξα με πετονιές και φύκια.

Ήρθε ο καιρός και πέταξα σαν τα θαλασσοπούλια, το όνειρό μου φύλαξε ο αυγερινός και η πούλια.

Γυρνώ και βλέπω  τα βουνά να τα σκεπάζει η πάχνη, και νιώθω  καλωσόρισμα τη δροσερή αλισάχνη.

Παίρνω στη φούχτα θάλασσα, μυρίζω την αρμύρα και η Βαγγελίστρα η Παναγιά με ραίνει μ’ άγια μύρα.