Αγαπητοί συμπατριώτες, φίλοι των παιδικών μου χρόνων, φίλοι της νιότης μου , της ωριμότητας μου.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια -μικρό κορίτσι στο δημοτικό ήμουν- από εκείνη την εποχή που γυρίζοντας από τη θάλασσα- στον “Ξενώνα” πηγαίναμε τότε για μπάνιο- σταμάτησα για μια ακόμα φορά εκεί στο δρόμο που ήταν ο υγειονομικός σταθμός και είχε μουριές. Θα έκοβα τρυφερά φυλλαράκια μουριάς και θα τα πήγαινα στο σπίτι μας όπου δεκάδες μικροί μεταξοσκώληκες απλωμένοι στο τραπέζι της τραπεζαρίας, έτρωγαν ακατάπαυστα και μέρα με τη μέρα μεγάλωναν. Τους παρατηρούσα και ανυπομονούσα πότε θα ερχόταν η αγαπημένη μου ώρα. Η ώρα που άρχιζαν αργά αργά να περιστρέφουν το κεφάλι τους γύρω από το σώμα τους και να υφαίνουν το λευκοκίτρινο κουκούλι μέσα στο οποίο θα κρύβονταν. Αναρωτιόμουν τότε: Που το βρίσκουν μέσα τους τόσο μετάξι; Πώς νιώθουν κλεισμένοι μέσα το κουκούλι; Δεν καταστρέφεται το κουκούλι όταν το τρυπά η πεταλούδα;
Πέρασε ο καιρός. Οι μουριές στα Πηγάδια λιγόστεψαν, όπως και οι μεταξοσκώληκες, εγώ όμως βρήκα την απάντηση στα ερωτήματά μου. Σαν τους μεταξοσκώληκες είμαστε οι άνθρωποι. Το μετάξι το μαζεύουμε μέσα μας παίρνοντας χυμούς ζωής εκεί στις γειτονιές που μεγαλώνουμε. Το μετάξι μας είναι οι εικόνες, τα βιώματα και οι εμπειρίες της παιδικής μας ζωής. Μ’ αυτές υφαίνουμε καθένας το προσωπικό του κουκούλι κι εκεί νιώθουμε προστατευμένοι, ώσπου φτάνει η στιγμή που φτιάχνουμε φτερά το τρυπάμε και πετάμε στον κόσμο.
Όμως το κουκούλι δεν καταστρέφεται, δε χάνεται επειδή η πεταλούδα το τρυπά και φεύγει. Το δουλεύουν οι τεχνίτες και γίνεται μεταξένιο νήμα και μετά το νήμα γίνεται υφαντό. Πάνω στο υφαντό η κεντήστρα βάζει με τη φαντασία της και δημιουργεί μοναδικούς κόσμους ομορφιάς.
Πολλοί από εμάς φύγαμε κάποτε από το νησί, από το κουκούλι που μας έθρεψε. Όμως με το μετάξι του πορευόμαστε και δημιουργούμε.
Από τα βιώματα όλων μας φτιάχτηκε το υφαντό που λέγεται Κάρπαθος, πάνω στο οποίο καθένας από μας χαράζει τη δική του ιστορία ζωής και τη δική του τέχνη.
Τα παιδικά μου βιώματα και η γη της Καρπάθου αποτελούν το προσωπικό μου εργαστήριο ζωής, μέσα στο οποίο η βάσανος της τέχνης κατοικεί και εργάζεται.
Τα διηγήματα που πρόσφατα ανάρτησα, αντλημένα από το βιβλίο μου, «Χαρακιά στη μνήμη», είναι το «μετάξι» που μου χάρισε ο γενέθλιος τόπος μου. Η ανταπόκριση και τα όμορφα σχόλιά σας με συγκίνησαν.
Σας ευχαριστώ πολύ…
