του Μανώλη Δημελλά
Γεννημένος στις Μενετές Καρπάθου το 1932, ο Γιώργος Γιαννόπουλος ήταν γιος του Μιχαήλ Γιαννόπουλου, οργανωτή και Πρόεδρου μιας διεθνούς συνδικαλιστικής ένωσης για εργαζόμενους σε εστιατόρια, μπαρ και μαγειρία, στο Trenton της Αμερικής και της Φωτεινής Πιττά.
Ο Γιώργος Γιαννόπουλος παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα του δημοτικού σχολείου στις Μενετές και στη συνέχεια ταξίδεψε για τη Ρόδο και φοίτησε στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο. Μάλιστα εκείνα τα χρόνια έμεινε στο σπίτι του δασκάλου Γιάννη Οθείτη. Σε ηλικία 19 χρονών έφυγε από την Κάρπαθο και μετά από μια μικρή περιπέτεια, αφού αρχικά ήταν εγγεγραμμένος με το όνομα Ιωάννης, έφτιαξε το διαβατήριο του. Με το πλοίο ΤΑΡΣΟΥΣ ταξίδεψε για τη Νάπολη της Ιταλίας, και με το υπερωκεάνιο SS INDEPENDENCE ταξίδεψε για τη Νέα Υόρκη. Εκεί βρέθηκε με τον πατέρα του εργάστηκε μαζί του στην συνδικαλιστική οργάνωση που εκείνος είχε συστήσει από το 1937. Αμέτρητες ήταν οι ιστορίες του για τις απεργίες και τους συνδικαλιστικούς αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο επισιτισμού. Μισοέκλεινε τα μάτια θυμόταν και την παραμικρή λεπτομέρεια!
Ο Γιώργος Γιαννόπουλος ξεχώρισε για την μεγάλη οξυδέρκεια και το ιδιαίτερο λεπτό χιούμορ του. Το εκπληκτικό μνημονικό του βοήθησε στην ανάσυρση παλαιών και ξεχασμένων ιστοριών της Καρπάθου.
Τα τελευταία χρόνια είχε επιστρέψει από την Αμερική έμενε στο σπίτι πάνω ακριβώς από την κεντρική πλατεία του χωριού, κι αυτή ακόμη ήταν ιδιοκτησία της οικογενείας του και κατά την διάρκεια της κατοχής τους την πήραν, όπως συχνά έλεγε ο ίδιος.
Καθισμένος στο καφενείο, παρακολουθούσε και την πιο μικρότερη λεπτομέρεια, αναγνώριζε τα πρόσωπα και μάλιστα μπορούσε να θυμηθεί ολόκληρο γενεαλογικό δέντρο από έναν Καρπάθιο περαστικό, άγνωστο στους πολλούς, που θα τον χαιρετούσε.
Ο Γιώργος Γιαννόπουλος ήταν ένας από τους τελευταίους Καρπάθιους που γεννήθηκαν ως Ιταλοί, είχε απίστευτες βιωματικές εμπειρίες από τους κατακτητές. Πόνεσε, γνώρισε τη βία του πολέμου και τα αποτελέσματα του δυο φορές! Τη μια φορά στην Κάρπαθο, μικρό παιδί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, έζησε στιγμές που καθώς τις θυμόταν χαμήλωνε το κεφάλι και σταματούσε τη διήγηση από τη συγκίνηση. Και μια δεύτερη, υπηρετώντας στον Αμερικανικό στρατό, όταν βρέθηκε και περπάτησε στην διαλυμένη Γερμανία, στα μέσα του 1950.
Μας συνοδεύουν οι αμέτρητες ιστορίες σου, ο χαρακτηριστικός τρόπος των αφηγήσεων σου. Εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα και το χαμόγελο σου δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Φίλε, συγγενή Γιώργο Γιαννόπουλε Αντίο. Καλό παράδεισο.
Συλλυπητήρια στους οικείους του.
