του Βαγγέλη Ρουσσάκη
Το πρωί μετά τον θάνατο μου δεν αναζήτησα ευθύνες σκέφτηκα μόνο ότι θα μπορούσαν να μας είχαν προειδοποιήσει για τα φανάρια και για τα συστήματα που δεν λειτουργούσαν ώστε να μην μπούμε σε εκείνο το τρένο
το πρωί μετά τον θάνατο μου δεν άνοιξα την τηλεόραση αγκάλιασα σφιχτά την μητέρα μου έδωσα ένα ζεστό φιλί στον αδελφό μου ήπια νερό που πάντα ξεχνούσα έφαγα ένα καλό πρωινό που απόλαυσα βγήκα μια μεγάλη βόλτα με τον σκύλό συνομίλησα με όλους τους γείτονες που πάντα ήμουν αρκετά κουρασμένος για να πω μια καλημέρα
το πρωί μετά τον θάνατο μου αντιλήφθηκα την μικρότητα της φύσης μου αλλά και το μεγαλείο της ψυχής μου κοίταξα τον ουρανό και χαμογέλασα σαν για πρώτη φορά δεν πήρα σαν δεδομένη την θάλασσα που είχα αφήσει τον χρόνο να μπει ανάμεσα μας αν και ήμουν μόλις πέντε λεπτά με τα πόδια μακριά της το πρωί μετά τον θάνατο μου συνειδητοποίησα πως ήμουν πολιτικό ον και πως είχα ως εκ τούτου πολιτική ευθύνη η τελευταία φορά που δεν προσήλθα καν στην κάλπη σε μια στιγμή τρόμου σκέφτηκα μπορεί να ήταν εκείνη που μου κόστισε την ζωή μου και έπειτα σκέφτηκα πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να είχαν τόσες προειδοποιήσεις για πράγματα χαλασμένα που μπορούσαν να μου πάρουν την ζωή μου και να μην έκαναν τίποτε να τα φτιάξουν εμένα η τηλεόραση μου χαλάει και σε δύο ώρες έχω φέρει τεχνικό
το πρωί μετά τον θάνατο μου χάιδεψα όλα τα ζώα που βρήκα στο διάβα μου και είχα στην τσάντα μου και τους έδωσα τροφή μύρισα όλα τα λουλούδια και ήταν σαν να πήγαινα εκδρομή δεν αγχώθηκα να αργήσω να πάω στην δουλειά και τελικά άργησα δέκα λεπτά το πρωί μετά τον θάνατο μου δεν αναζήτησα ευθύνες δεν μπορούσα – μα προσευχήθηκα οι απλοί άνθρωποι να καταλάβαιναν κάποτε πως έχουν δύναμη και άρα και ευθύνη και πως η ζωή μου – αλλά και η ζωή ανθρώπου που θα βρεθεί στην θέση μου είναι στα χέρια τους κι όχι για να πω πως έχουν το αίμα μου στα χέρια τους αλλά για να αρχίσουν σιγά σιγά από το μηδέν να αναλαμβάνουν ευθύνη
το πρωί μετά τον θάνατο μου απέρριψα μια για πάντα εκείνους που χθες το βράδυ στάθηκαν μπροστά στους φακούς κλαίγοντας δίχως να κλαίνε για έναν τύπο λέγοντας λέξεις κενές που έχουν πει ξανά και ξανά δίχως να βγάζουν πια κανένα νόημα – μόνο ήχο το πρωί μετά τον θάνατο μου κράτησα ένα- ένα τα κεριά που άναψαν για την μνήμη μου η φλόγα τους με θέρμανε και σκέφτηκα πως ίσως να υπάρχει κάπου παράδεισος το πρωί μετά τον θάνατο μου
2.3.2023
Καρπαθιακά Νέα
