Κάρπαθος, 23)02/2023
Αυτές οι λέξεις δεν είναι μια προσπάθεια να συνδεθώ με ένα ευρύτερο ψηφιδωτό του οποίου τις καταβολές και την μορφή στηλιτεύω και σίγουρα δεν με εκφράζει στον βαθμό που εγώ μπορώ να αντιληφθώ αυτήν και με δεδομένες τις δικές μου υπαρξιακές προτεραιότητες. Αυτές οι λέξεις είναι μόνο η γνήσια ανησυχία ανθρώπου για την τροχιά που έχουν πάρει τα πράγματα σε αυτό που θεωρεί πατρίδα του, η οποία πορεία, δεν είναι φωσφόρα αλλά μάλλον το αντίθετο.
Αφού έγραψα αυτά, θέλω να αποτυπώσω πολύ σύντομα τον πυρήνα αυτού ακριβώς που θέλω να εκφράσω. Ακούω συνέχεια ομιλίες, διατυπώσεις, συζητήσεις, διαβάζω τοποθετήσεις, έρχομαι εν γένει σε επαφή με θέσεις που αντηχούν πολιτική. Και καλώς: ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και εξαιτίας αυτού και πολιτικό ον.
Ωστόσο, πουθενά σε αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν εκείνες οι φωνές που να μιλούν για την ανάγκη να δώσουμε παιδεία στις γενιές που ακολουθούν μετά από εμάς. Που να μιλούν για την ανάγκη να δώσουμε πολιτισμό και φώτα στους ανθρώπους του αύριο.
Πράγμα που θα έπρεπε να είναι το πιο ζωτικό και αυτό που θα θεωρούσε ο εκάστοτε φερέλπις άνθρωπος ως το πιο αναγκαίο να συμβεί, όχι σήμερα αλλά χθες για να προοδεύσει κάποτε στα αλήθεια όντως αυτός ο τόπος.
Είναι δυνατόν να περνάει στα ψιλά γράμματα ότι αυτός ο τόπος δεν έχει μια δανειστική βιβλιοθήκη;
Το γεγονός πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα με πολιτιστικές δράσεις για παιδιά, εφήβους αλλά και ενήλικες;
Θα μπορούσαμε να έχουμε πολλά. Θα μπορούσαμε να τα έχουμε όλα αν όσοι ασχολούνταν με την πολιτική δεν περνούσαν στα ψιλά γράμματα τον Διαφωτισμό που έχει ανάγκη η Κάρπαθος.
Τον διαφωτισμό που όχι μόνο θα βοηθήσει στην διάπλαση ανθρώπων με όραμα και συνείδηση αλλά και που θα δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους το όνειρο και τον πόθο να ζήσουν σε αυτόν τον τόπο με ουσία καί ευ ζην.
Γιατί μπορεί η αντιμετώπιση των πρακτικών ζητημάτων και των ζητημάτων που αφορούν την οικονομική ανάπτυξη και τον τουρισμό να είναι κάτι το ευκταίο και μπορεί να πλαισιώσει εκείνα που αφορούν την ύλη.
Μα ένας άνθρωπος με νεκρό πνεύμα είναι φαινομενικά ζωντανός. Κι αυτόν τον κόσμο φτιάχνουμε για τα παιδιά μας, δυστυχώς.
Είμαι βέβαιος πως πολλοί συνάνθρωποι μας συμμερίζονται αυτές μου τις ανησυχίες. Αλλά χρειάζεται να επιστρέψουμε ξανά στην ιδέα του ανήκειν. Στην ιδέα αγνών και με επίγνωση συλλογικοτήτων που θα υπάρχουν πάγια και δίχως να θυμόμαστε τις επόμενες γενιές μόνο για το τουριστικό προϊόν της Καρπάθου ή μόνο σε περίοδο πρίν από εκλογές.
Ο δρόμος για τα φώτα έχει το κόστος του και απαιτεί να θέλει κανείς να ματώσει για αυτόν.
Είμαστε στο σημείο μηδέν οπού κάναμε εκπτώσεις, όπου παραχωρήσαμε γη και ύδωρ για το πρόσκαιρο, με αποτέλεσμα να γίνουμε το τέρας, και να δώσουμε στα παιδιά του μέλλοντος το σκοτάδι μας. Αυτό σημαίνει πως αποτύχαμε ως γενιές.
Παρόλαυτα υπάρχει και μια άλλη οδός του φωτός και της αξιοπρέπειας και ξεκινάει από την παιδεία, τα γράμματα και τις τέχνες.
Οι λέξεις αυτές δεν είναι παρά μια τέτοια υπενθύμιση και τις γράφω αυτήν την στιγμή μόνο – μόνο ως τροφή για σκέψη με το δικό μου βλέμμα στραμμένο στα παιδιά που τώρα μεγαλώνουν, στα παιδιά πού τώρα έρχονται και που αύριο θα είναι η Κάρπαθος ή που η Κάρπαθος μέσα από τις επιλογές μας θα τα έχει διώξει.
Η επιλογή και η ευθύνη βαραίνει τον καθένα από εμάς.
Με σεβασμό και επίγνωση,
Βαγγέλης Ρουσσάκης
