«Άνευ των αναγκαίων αδύνατον και ζην και ευζην»
Αναγκαίο αγαθό λοιπόν η περίθαλψη και η δημόσια υγεία και βασικό στοιχείο κάθε δημοκρατικού κράτους η αίσθηση της ασφάλειας των πολιτών ανεξάρτητα από το αν ζουν σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο ή σε κάποιο νησί της Άγονης γραμμής.
Πριν μερικά χρόνια ενόψει της δημιουργίας σύγχρονου νοσοκομείου στην Κάρπαθο εντυπωσιάστηκα από ένα άρθρο του δημάρχου Αντιμάχειας της Κω που παρουσίαζε γλαφυρά ποσό τυχεροί είναι οι Καρπάθιοι που θα έχουν Νοσοκομείο. Ενα νοσοκομείο που θα εξυπηρετεί περιστατικά, θα γίνονται γέννες και σημαντικές εξετάσεις και θα αναγράφεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς. Πράγματι, πολλά από αυτά επιβεβαιώθηκαν τα επόμενα χρόνια με τη συμπαράσταση όπως πάντα και ιδιωτών Καρπαθίων.
Αργότερα σε μια συνέλευση για την ανέγερση του νοσοκομείου σαν παιδί που μέσα μου κάλπαζαν τα βιώματα όλων όσων μεγαλώσαμε στην «Άγονη Γραμμή»,αλλά και σαν μητέρα μικρών παιδιών ρώτησα <<Υπάρχει περίπτωση να κληθεί το ΕΚΑΒ σε μη αντιμετωπίσιμο περιστατικό από το νοσοκομείο και η απάντηση για αποστολή αεροπλάνου να είναι αρνητική ή να πρέπει να τηρηθεί μια σειρά ανάλογα με το πρωτόκολλο και μετά να σταλεί;>>
Σήμερα, πέντε χρόνια περίπου μετά, ο Ντίνος πεθαίνει επειδή για τεχνικούς λόγους, όπως υποστηρίζεται, το αεροπλάνο καθυστερεί έξι ώρες και η τοπική μας κοινωνία αδρανεί και το κάνει παιχνίδι όπως με λύπη μου παρατηρώ πολιτικών αντιπαραθέσεων και ευθυνών.
Τριάντα οχτώ χρόνια πριν, όταν μέλος της δικής μου οικογένειας, τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο, το αεροδρόμιο Καρπαθου δεν είχε καθόλου φωτισμό και όταν το αεροπλάνο βρέθηκε πάνω από το διάδρομο προσγείωσης ο πιλότος εντυπωσιάστηκε από το φωτισμό αφού όλοι οι Καρπάθιοι με τα ιδιωτικά ή επαγγελματικά τους οχήματα (φορτηγά, κούρσες, λεωφορεία) έσπευσαν να φωτίσουν για να προσγειωθεί το στρατιωτικό αεροπλάνο.
Επιπλέον τριάντα δυο χρόνια πριν όταν η αδερφή μου σε ηλικία δυο ετών διαγνωστηκε από τον γιατρό του Κέντρου Υγείας Καρπαθου Ηλία Βασιλαρά με οξεία σκωληκοειδίτιδα το αεροπλάνο όντας σε άλλο περιστατικό καθυστερούσε ,τότε χάρη σε ατέρμονες προσπάθειες του «Γιατρού» μεταφέρθηκε με αεροπλάνο ιδιωτικής εταιρείας που στο μεταξύ ειχε έρθει να παραλάβει άλλο περιστατικό. Το αποτέλεσμα ήταν το παιδί να φτάσει στην Αθήνα με σπασμένη σκωληκοειδίτιδα και σοβαρές μολύνσεις και να σωθεί τη τελευταία στιγμή.
Σήμερα και ενώ βαδίζουμε στον 21 αιώνα η κατάσταση παραμένει η ίδια, παράλληλα όμως έχουν χαθεί και βασικά στοιχεία ανθρωπιάς(και δεν αναφέρομαι στο προσωπικό του νοσοκομείου που καθημερινά παλεύει με την υποστελέχωση).
Έχουμε λοιπόν χρέος τόσο όλοι εμείς οι Καρπάθιοι που επιλέξαμε να ζήσουμε στον τόπο μας, όσο και οι τοπικές μας αρχές ,η Έπαρχος Καρπαθου Ποπη Νικολαιδου, ο νέος Δήμαρχος Μιχάλης Φελλουζης, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Μιχάλης Μανωλάκης, όλο το δημοτικό συμβούλιο που απαρτίζεται κυρίως από νέα παιδιά που αποφάσισαν να ζήσουν, να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά και πολιτικά στον τόπο μας με μόνο στοιχείο την αγάπη για αυτόν,ολοι οι επαγγελματικοί και τουριστικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων να σταθούμε δίπλα στον αγώνα της κόρης του Ντίνου, της Αννας και του γαμπρού του του Ανδρέα Χαρτοφύλακα, αρκεί να σκεφτούμε την αγωνία τους περιμένοντας στον αεροδιάδρομο, αρκεί να σκεφτούμε ότι αύριο στη θέση τους μπορεί να βρεθεί ο καθένας από μας.
Μόνο στην ιδέα οργίζομαι!
Ας είναι ο Ντινος ο τελευταίος Καρπάθιος θύμα της αδιαφορίας και του νεποτισμού.Ας σταματήσουμε να θεωρούμε τα παντα στη ζωή μας δεδομένα, θεωρώντας ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι και θα το κανονίσουν, γιατί για τη δίκη μας ζωή και τη ζωή των παιδιών είμαστε υπεύθυνοι πρώτα εμεις!
29.12.2023
Καρπαθιακά Νέα
