γράφει ο Γιώργος Μάρκου
δάσκαλος και Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Καρπάθου «Ποτίδαιον» από το 2011
Μία προσωπική άποψη για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. Αφορμή η επικαιρότητα για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.
Συχνά πυκνά διαβάζω κάποιες δηλώσεις παραγόντων που ασχολούνται με θέματα παιδείας και τάχα αναρωτιούνται φωναχτά, γιατί άραγε οι δάσκαλοι των παιδιών τους είναι κατά της αξιολόγησης.
Το σχολείο είναι μόνο οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές;
Αν απαντήσουμε ναι, τότε είμαι υπέρ της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, αφού κι αυτός αξιολογεί τους μαθητές του.
Όμως η εκπαιδευτική διαδικασία στο σύνολό της αποτελείται από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, την εκάστοτε εκπαιδευτική πολιτική που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση ή ο εκάστοτε Υπουργός, την οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας, την Τοπική Αυτοδιοίκηση – Δήμο – Περιφέρεια ( Δημοτική-Σχολική Επιτροπή Παιδείας ), την κτιριακή υποδομή, την υλικοτεχνική υποδομή, τους εκπαιδευτικούς με το Σύλλογο Διδασκόντων, τους μαθητές, το Σύλλογο Γονέων-Κηδεμόνων, το οικογενειακό περιβάλλον, τον τόπο μόνιμης διαμονής των μαθητών και τέλος κάθε αστάθμητο ή μη παράγοντα, γιατί το σχολείο είναι σαφώς κομμάτι της κοινωνίας που λειτουργεί.
Ερχόμαστε από όλο αυτό το σύνολο, να αξιολογήσουμε μόνο τον εκπαιδευτικό. Το έργο του είναι ξεκομμένο από όσα ανέφερα παραπάνω;
Για να μη λέω αερολογίες θα αναφερθώ στην εμπειρία μου τα τελευταία 30 χρόνια στην Κάρπαθο, όντας χρόνια εκπαιδευτικός σε ένα μικρό σχολείο στη Βωλάδα και την τελευταία δεκαετία ως Διευθυντής του 1ου Δ.Σ. στα Πηγάδια:
1. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων: Έχουν αλλάξει όσο διάστημα είμαι στην εκπαίδευση τουλάχιστον 18-20 Υπουργοί και δεν ξέρω πόσοι Υφυπουργοί, ο καθένας με τα προσωπικά του οράματα πέρα από το πρόγραμμα του κόμματός του.
2. Η οικονoμική κατάσταση της χώρας μας: Λεφτά για την παιδεία διαχρονικά δεν δόθηκαν ποτέ. Σε κάθε αλλαγή Υπουργού ή προεκλογικά όλοι τάζουν Μετά…υπάρχουν για εξοπλισμούς, ΔΕΚΟ, πρόωρες συντάξεις, ρουσφέτια, Ολυμπιάδες και όλα τα άλλα που συζητούμε και νιώθουμε κορόιδα.
3. ΟΤΑ – Δήμος: Δε θυμάμαι ποτέ να έχω στείλει κάποιο αίτημα για το κτήριο ή κάποια χρηματοδότηση και να μου απάντησαν σε βάθος χρόνου. Δύο μήνες πριν τις εκλογές κάτι γίνεται. Και την εποχή της κρίσης και του μνημονίου υπήρχε μια δικαιολογία που κατέληξε δυστυχώς μόνιμη κατάσταση, αλλά ακόμη και τις εποχές των παχιών αγελάδων κάποιοι φιλότιμοι και οι Σύλλογοι Γονέων μόνο βάζουν το χέρι στην τσέπη. Εδώ στην Κάρπαθο, τουλάχιστον μας αποδίδουν ακέραια την επιχορήγηση για τις λειτουργικές δαπάνες και συνεισφέρουν έστω και σε ένα βαθμό στις πάγιες. Με μεγάλες καθυστερήσεις δυστυχώς. Σε άλλες πόλεις μην τον είδατε τον Παναή.
4. Κτιριακή υποδομή: Σε κτήριο του 1965, προσπαθούμε να δουλέψουμε το 2021 με νέα προγράμματα και άλλες συνθήκες.
Π.χ. πώς θα κάνουμε μάθημα στην Πληροφορική, με μόνο μια παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και εγκατάσταση του 1970; Τα Εικαστικά, η Θεατρική Αγωγή, η Μουσική δε θέλουν ειδικά διαρρυθμισμένες αίθουσες; Το Oλοήμερο Τμήμα πώς θα λειτουργήσει την ώρα της σίτισης; Όλα τα μέτρα υγείας και καθαριότητας, ό,τι προβλέπεται σε συνθήκες πανδημίας; Οι συμβάσεις του βοηθητικού προσωπικού.
5. Υλικοτεχνική υποδομή: Κατά μέσο όρο τρία – πέντε χρόνια και αν, για να ανταποκριθεί η ΚΤΥΠ σε ανανέωση θρανίων, γραφείων, καρεκλών, αρχειοθηκών, χαρτών, εποπτικών μέσων και πάσης φύσεως εργαλείων στα χέρια του εκπαιδευτικού. Βιβλία πάντα με ελλείψεις στον αριθμό τους, δυσκολία μεταφοράς.
6. Εκπαιδευτικοί: Αν κάποτε στην Κάρπαθο τοποθετηθούν όλοι έγκαιρα, έχουμε πιάσει το joker. Κάθε χρόνο ελλείψεις, κάθε χρόνο αργοπορία στις τοποθετήσεις. Ακόμη τα σχολεία περιμένουν κάποιους. Και είναι υποτίθεται σε αναβαθμισμένο καθεστώς (Ενιαίου Τύπου). Είπατε τίποτε για εκπαιδευτική και παιδαγωγική συνέχεια; Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ σε λίγο θα είναι κάτι σαν «το ιερό δισκοπότηρο». Η συνεχής επιμόρφωση και η μετεκπαίδευση αφέθηκαν στη μοίρα τους. Οι υποστηρικτικές δομές, τα Τμήματα Ένταξης, οι Τάξεις Υποδοχής, η Παράλληλη Στήριξη, οι παραπομπές και διαγνώσεις των ΚΕΣΥ είναι θέματα σοβαρά και χρειάζονται στήριξη και αρωγή.
Οι εκπαιδευτικοί κράτησαν την τηλεκπαίδευση με δικούς τους πόρους και μέσα και στάθηκαν δίπλα στα παιδιά, όταν χρειάστηκε και πέρυσι και φέτος.
Σε όλα αυτά το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων δίνει για την ώρα μια απάντηση: Αυτοαξιολόγηση Σχολικής Μονάδας και αναζήτηση χορηγών. Η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία υποχωρεί κάθε μέρα.
Ε, από όλα αυτά, προσθέστε εσείς ό,τι νομίζετε, επικαλεστείτε και την κρίση, αλλά σκεφτείτε πως σχεδόν το σύνολο των εκπαιδευτικών έχει εισαχθεί στα Α.Ε.Ι. με μεγάλους βαθμούς τα τελευταία χρόνια και αποφοιτήσει με εξετάσεις και πλέον μεταπτυχιακά από Πανεπιστημιακούς Καθηγητές, διοριστεί χωρίς ρουσφέτι με επετηρίδα ή ΑΣΕΠ και εργάζεται με πρώτο μισθό στα όρια της επιβίωσης. Αυτοί μόνο κατά την Υπουργό Παιδείας πρέπει να αξιολογηθούν και για όλα τα προαναφερθέντα έχει ο Θεός…
Αξιολόγηση – αυτοαξιολόγηση κάνουμε στα σχολεία και είναι πιο αυστηρή από όσα μας ζητούνται. Εξετάσεις δίνουμε κάθε μέρα στους γονείς, τους μαθητές και την κοινωνία. Στην αυτοκριτική μας είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές.
«Είπαμε να παίζουμε τίμια.»
Αξιολόγηση για καλύτερο εκπαιδευτικό έργο; Ναι!
Αξιολόγηση για να φοβόμαστε ό ένας τον άλλο και να απολύεται κάθε λίγο ή να μένει στάσιμος οικονομικά στο μέλλον ο συνάδελφος; Όxι!
Όλοι να αξιολογούμαστε και να αυτοξιολογούμαστε. Και μην ακούω δικαιολογίες ότι τους πολιτικούς τους κρίνει ο λαός. Γιατί το πολίτευμά μας λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί οικογενειακή, κοινοβουλευτική, ρουσφετολογική, αναξιοκρατική δημοκρατία.
«Είπαμε να παίζουμε τίμια.»
