Κείμενο – φώτο: Έλενα Παπανικολάου
Το τελευταίο μου περπάτημα έκλεινε και την σύντομη επίσκεψη μου στην Κάσο με νόημα, βλέποντας την δύση του ηλίου από το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που χωρίς να το γνωρίζω είχε χτιστεί από συγγενή μου το 1927.
Στην σύντομη διαδρομή που είναι πολύ βατή αλλά πολύ ανηφορική, επισκεφθήκαμε την Στυλοκαμάρα η σπήλαιο Σελάι. Ένα μικρό και καθόλου προφανές άνοιγμα οδηγεί σε ένα μικρό αλλά όμορφο σπήλαιο με σταλακτίτες.
Δυστυχώς και εδώ η άγνοια και αδιαφορία έχουν αφήσει το στίγμα τους, με κομμένους σταλακτίτες και γραμμένα ονόματα επάνω στα τοιχώματα του σπηλαίου.
Πηγαίνοντας προς το ξωκλήσι, ο Ηλίας μας λοξοδρόμησε από το μονοπάτι για να μας δείξει άλλο ένα καλά κρυμμένο μυστικό του νησιού – τα Ιταλικά πολυβολεία σιωπηρά πλέον, που στον ΙΙΠΠ έλεγχαν το πέρασμα μεταξύ Κρήτης και Κάσου.
Στεκόμουν εκεί με την φωτογραφική μου μηχανή αντικρύζοντας τα Αρμάθεια, τα τέσσερα χωριά και τον πορτοκαλί ήλιο να χάνεται πίσω από το βουνό, ενώ το Seajet ξεμάκραινε προς την Κρήτη.
Έφυγα και εγώ την επομένη το πρωί, αλλά έχω ακόμη περισσότερους λόγους για να επιστρέψω σύντομα, ελπίζοντας να βρίσκω πάντα στην Κάσο την αυθεντικότητα, την απλότητα και την ανθρώπινη ψυχή.
19.10.2022
