Μανώλης Παραγυιός: Τι πιο άδικο από την απώλεια ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει ;

Μέρες προσπαθώ να εκφράσω την θλίψη μου χωρίς να μπορώ να συντάξω ούτε μια πρόταση .

Είναι από τις σπάνιες φορές που παραλύεις και δεν βρίσκεις λέξεις να περιγράψουν αυτό που νιώθεις κρατώντας τον πόνο σου βουβό .

Πολλές φορές μιλάμε για αδικία , πολλές φορές λέμε τη λέξη κρίμα . Μέχρι που έρχεται η στιγμή που και το κρίμα και το άδικο εμφανίζονται μπροστά μας και μας συγκλονίζουν .

Αλήθεια τι πιο άδικο από την απώλεια ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει ; Τι πιο άδικο για δύο γονείς που είδαν την ζωή να τους χαρίζει το πολυτιμότερο δώρο ,το πρώτο τους παιδί, και να το χάνουν ;

Τι πιο άδικο για τις γιαγιάδες και τον παππού να βλέπουν να χάνεται ότι περίμεναν για χρόνια με λαχτάρα, το πρώτο τους εγγονάκι ;

Η τραγωδία αυτή με συγκλόνισε σαν πατέρα, μου έδειξε πόσο σκληρή είναι η ζωή και πως μπορεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η χαρά κι η ευτυχία να μετατραπεί σε οδύνη .

Πέρυσι τέτοιες ημέρες τα παιδιά μου έπαιζαν μαζί με τη Ζωή ανέμελα , κοβαμε τούρτες και σήμερα έπρεπε να τους εξηγήσω γιατί φόρεσα μαύρα ρούχα .

Με συγκλόνισε σαν συγγενή , βλέποντας τα μάτια των αγαπημένων μου ξαδερφιών να έχουν στεγνώσει από δάκρυα αφού ανέβηκαν έναν Γολγοθά με τραγικό τέλος .

Με συγκλόνισε σαν άνθρωπο, βλέποντας πόσο αδύναμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το αδιανόητο .