γράφει ο Νίκος Μαστροπαύλος
Οι άνθρωποι είναι νησιά και τα νησιά άνθρωποι• περίκλειστοι από το αναστατωμένο πέλαγος και τις απειλητικές «επόρες»*, κι όμως, σαν από καιρό έτοιμοι για να ταξιδέψουν, να αψηφήσουν το απαγορευτικό που κρατά τα καράβια δεμένα στα λιμάνια.
Όμως, οι άνθρωποι δεν είναι καράβι και ζουν με το νου τους που δεν τον πιάνει κανένα απαγορευτικό. Πετάει ελεύθερος πάνω από τα θυμωμένα κύματα, μέσα από τ’ «ανέφαλα»** της αλισάχνης, παράλληλα με την πορεία που κρατούν, σχεδόν ανέμελα, τα πελαγίσια πουλιά, που η φουρτούνα είναι το αφρισμένο σπίτι τους, το φυσικό τους περιβάλλον.
Όσοι γεννηθήκαμε στην ακρογιαλιά, επάνω στο μέτωπο της πιο περιπαθούς συνεύρεσης στο Σύμπαν, της νόνας θάλασσας και της μητέρας στεριάς, αποκρυπτογραφήσαμε το μυστικό και το διαλαλούμε για να το έχουν προς είδησή τους*** και οι άλλοι: Όλα τα ταξίδια – ιδίως τα πιο παράτολμα – γίνονται πριν με το νου. Χαράζουμε πορεία με όνειρα, προγραμματίζουμε τη ζωή μας με όνειρα.
Δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς όνειρο, αλλά, ούτε και όνειρα χωρίς ταξίδια, έστω και του νου ή κυρίως του νου. Τα όνειρα είναι ταξίδια του νου και τα ταξίδια ήταν πριν όνειρα στο νου μας.
Και ξέρετε κάτι; Η προσμονή του ταξιδιού είναι μερικές φορές πιο συναρπαστική από το ίδιο το ταξίδι. Ας κρατήσουν, λοιπόν, στον καιρό του απαγορευτικού, τα ταξίδια του νου και η γλυκιά προσμονή των πραγματικών ταξιδιών, μόλις αρθεί το απαγορευτικό.
Μέχρι τότε, να το άρουμε, εμείς, από το νου και τη διάθεσή μας.
*Μπόρες.
**Σύννεφα.
***Φράση της γιαγιάς μου, «να το έχεις προς είδησή σου», να το συνειδητοποιήσεις, φαντάζομαι, ότι ήθελε να πει.
