Επώνυμοι λάτρεις της Δρίλλας

Επώνυμοι λάτρεις της Δρίλλας

 

Γράφει ο Ανδρέας Ηλία Μακρής

Κάποτε, και συγκεκριμένα το 1954, ο συμπατριώτης μας Πανεπιστημιακός καθηγητής Μανώλης Πρωτοψάλτης παρήγγειλε στον φίλο του Νικολή του Μιχάλη του Λύκου από το Μεσοχώρι, να του πέ(μ)ψει λόγω του επικείμενου Πάσχα, την πολλά αναμενόμενη πολυαγαπημένη του «δρίλλα!…»

Φαίνεται όμως ότι η χρονιά δεν ήτο καλή, δεν ήταν παραγωγική. Έπεσαν λίγες βροχές και από μόνη της η γνωστή υγρασία της δυτικής πλευράς της Καρπάθου δεν επαρκούσε. Τα ζωντανά χωρίς βοσκή δεινοπαθούσαν κι η δρίλλα έβγαινε με το ζόρι, με το στανιό.

Τελικά, η καστανιά εστάλη στην Αθήνα μισογεμάτη. Στα μάτια όμως του κ. καθηγητή από βουλιμία, μάλλον του φάνηκε μισο…αδειανή. Με άλλα λόγια, δεν το χωρούσε του Μανώλη του Πρωτοψάλτη το μυαλό, η λιγοστή δρίλλα που παρέλαβε, συνηθισμένος φαίνεται από άλλες χρονιές με υπερχειλίζουσες τις καστανιές και έμμετρα το σχολίασε, αλλά, αρκούντως παραπονιάρικα:

«΄Αδριλλο τσι αματζείρευτο (νηστικό), ήπρεπε να μ’ αφήκου(ν), αυτοί που βόσκου(ν) το μαντρί, του πάππου σου, του Λύκου;»

Σίγουρα στις επόμενες χρονιές, οι καστανιές με δρίλλα του Λύκου στον αείμνηστο καθηγητή θα επανήλθαν στις συνηθισμένες ποσότητες και συχνότητες. Ψάχνω τώρα να βρω και τα αντίστοιχα ευχαριστήρια…

Σημείωση: Δρίλλα, το καϊμάκι πηγμένου (βρασμένου) γάλακτος. Το πολυπόθητο εποχικό «Sour cream» των γηγενών Καρπαθίων την Πασχαλιάτικη περίοδο, αλλά, και άκρως απαγορευτικό – μα τι λέω τώρα- κόκκινο πανί για τους «άκαρδους» καρδιολόγους.