Ενας ψεύτης ήλιος, έδινε μια υπόσχεση άνοιξης που δεν βιαζόταν να έρθει ήταν εκείνη η πρωταπριλιά. Η σκόνη του χρόνου που είχε κατακαθισει με το καιρό η μνήμη σιγά σιγά με το μαγικό της φίλτρο καθάρισε κα γέμισε ο τόπος μυρωδιές και όμορφες εικόνες μιας μοναδικής γειτονιάς.
Σοφία και Βενετία είναι τα αγαπημένα πρόσωπα αυτης της ιστορίας αληθινά και αλησμόνητα. Αγαπημένες και αχωριστες ήταν πάντα μαζί. Στα πρώτα Χτυποκαρδια στα ωραία και στα άσχημα στις διασκεδάσεις και στα πανηγύρια πάντα μαζί. Ένα σοκάκι στενό που μόλις κατάφερνες να περάσεις χώριζε τα σπίτια τους. Που τις έχανες που τις έβρισκες πάντα μαζί.
Όμως κάτι θόλωσε έκεινες τις ημέρες την αγάπη και τη σχέση τους. Κάτι είπε η μία που δεν άρεσε στην άλλη το κλίμα στράβωσε και το πείσμα δεν άφηνε καμία να πάρει τη πρωτοβουλία της συμφιλίωσης. «πείσμα εσύ πείσμα εγώ όπως λέει και το τραγούδι» περνούσαν οι μέρες και η έλλειψη της συντροφικοτητας συννεφιαζε τη καθημερινότητα τους. Προσπαθούσαν να βρουν τρόπο συμφιλίωσης αλλά ο εγωισμός καλά κρατούσε. Κάτι σκέφτηκε η Σοφία και έβαλε μπρος το σχέδιο της.
Ένα σημείωμα βρήκε εκείνο το πρωί η Βενετία κάτω από τη πόρτα της. Γνώριζαν όλοι πως περίμενε ειδοποίηση από τη μοδίστρα του διπλανού χωριού για το φόρεμα που ετοίμαζε για τη λαμπρη και τη περίμενε όσο πιο σύντομα γινόταν. Ανυποψίαστη εκείνη, ετοιμάστηκε στο αψε σβήσε και χαρούμενη ξεκίνησε αφού κρυφοκοιταξε στο παράθυρο της σοφίας με την ελπίδα να τη δει.
Με τη ψυχή στο στόμα ανέβηκε την ανηφορια και εκεί τη περίμενε ένα άλλο σημείωμα. «Επρεπε πριν ετοιμαστείς αγαπημένη φίλη να θυμηθείς πως ήτανε η πρώτη του Απρίλη. Λένε πως όλα σβήνονται σαν ρόδα του Απρίλη μα στης καρδιάς μου το θρονι πρωτη εσύ μοναδική μου φιλη». Φτερά έβαλε στα πόδια της η Βενετία να αγκαλιάσει τη φίλη της.
Για πρώτη φορά στη ζωή τους κατάλαβαν αυτό που ακριβώς ήταν, με τα ελαττώματα , τις αρετές, τις αδυναμίες και τις μικρότητες τους, αλλά και ότι η αγάπη είναι πολύ μεγαλυτερη δύναμη ξεπερνά λάθη και πάθη και δεν σβήνει ποτέ σαν την ανάσα της θάλασσας. Καλό χαρούμενο μήνα!