του Μανώλη Δημελλά
Για κείνους τους αόρατους άλλους, για κάποια πλάσματα που ζουν κυριολεκτικά μια ανάσα από μας κι όμως, είτε δεν θέλουμε, είτε δε μπορούμε, στέκουμε ανήμποροι να προσφέρουμε μια στάλα ζωής.
Για αυτούς λοιπόν είναι γραμμένα τούτα.
Ίσως να μοιάζει φλυαρία κι όμως μια ιδιαίτερη περίπτωση ΑΜΕΑ της Καρπάθου, που ήρθε στην επιφάνεια μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για την ικανότητα ενσυναίσθησης και την ανθρωπιάς μας.
Έπειτα από τη σχετική δημοσίευση και το κάλεσμα για βοήθεια αρκετοί συνάνθρωποι ήταν εκείνοι που άπλωσαν το χέρι.
Πρώτα απόρησαν με τα χρόνια της σιωπής και της αδιαφορίας κι έπειτα κοίταξαν μέσα τους κι είπαν δε γίνεται, εγώ θα προσπαθήσω λίγο παραπάνω κι ίσως καταφέρω να σώσω λίγη από την χαμένη αξιοπρέπεια της κοινωνίας μας. Και που ξέρεις, ίσως τελικά ένας άνθρωπος κερδίσει κάτι από όλα εκείνα που δικαιωματικά του ανήκουν κι έτσι κάνει λίγο πιο εύκολη την ήδη τραγική ζωή του.
Βρέθηκαν άξιοι και φιλότιμοι άνθρωποι από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου κι απέδειξαν ότι η αλληλεγγύη δεν έχει χρώματα, στέκει μακριά από κομματικές ή όποιες χρωματιστές ταυτότητες.
Σύντομα θα ακολουθήσει το ολοκληρωμένο ρεπορτάζ, ελπίζουμε να πάνε όλα καλά για τον συνάνθρωπο που έχει την ανάγκη μας.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι μοιάζει με κατάρα όταν κρυβόμαστε από την αλήθεια. Κάθε πρόβλημα πρέπει να φωτίζεται, να ακούγεται και με κάθε τρόπο να φτάνει σε κείνους που είναι υποχρεωμένοι να δώσουν λύση. Αλλιώς τι νόημα έχει να μιλάμε για ήθος, δημοκρατία και ισονομία;
