γράφει ο Αντρέας Ηλ. Μακρής
‘Εφυγε πρόωρα στη μακρινή Αμερική ο Μίμης, το γελαστό παιδί του Γκατούλη. Θύμα κι αυτός της πανδημίας, όπως ατυχώς συνέβηκε στους επίσης φίλους, αείμνηστους Πηγαδιώτες: Παναγιώτη Κ. Κωνσταντινίδη και ο Γιάννη Ανδρ. Ζαβόλα.
Γειτονόπουλο από τα γεννοφάσκια μας περάσαμε όμορφα, τα παιδικά μας χρόνια παίζοντας στο «Ρυάκι» ατέλειωτες ώρες, μέχρι να του σφυρίξει «συνθηματικά», η Ζωή μητέρα του για επιστροφή στο… σπίτι.
Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο στο «κονάκι» και στα διαλείμματα πίναμε όρθιοι το ρόφημα, προσφορά της UNRRA. Τα καλοκαίρια, κάναμε τα μπάνια μας με τις ώρες στο «σιντριβάνι» βουτώντας από τον πρώτο κύβο(1) του Ανδρέα Χιωτάκη, μέχρι τον δεύτερο κρατώντας την «αναπνιά» μας (και με επιστροφή, οι ικανότεροι).
Πάντα όμως ξεχώριζε ο καλοσυνάτος χαρακτήρας του Μίμη. Φρόνιμος στα σύνορα αγιότητας. Καμία σχέση με τα «φόβητρα» της γειτονιάς, γι’ αυτό και αγαπητότατος σ΄ όλους.
‘Εκτοτε πέρασαν χρόνια και ζαμάνια. Μεγαλώσαμε. Ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Εγώ στη Ρόδο, ο Μίμης στη Αμερική. Πια, δεν έτυχε να ιδωθούμε, τι κρίμα. Ο Μίμης μετανάστευσε στην Αμερική, πρόκοψε, δημιούργησε όμορφη οικογένεια, μόρφωσε τα παιδιά του, τα πάντρεψε, με πολλά εγγόνια σήμερα, προς τα οποία εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια., όπως και στα αδέλφια του.
Φίλε Μίμη, καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα. Στη γειτονιά των Αγγέλων με ανοιχτές τις αγκάλες θα σε περιμένουν τώρα ο Sergio και η Ζωή, οι αγαπημένοι σου γονείς.
