ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ και μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Πριν λίγες μέρες είχα μια δίκη που με απασχόλησε και ηθικά και συναισθηματικά για έξι χρόνια, από αναβολή σε αναβολή.
Πρέπει να αναφέρω ότι έχασα τη δίκη, (δεν παίζει ρόλο που δεν υπάρχει καν ποινή, η ήττα είναι ηθική) ωστόσο νομίζω πως κέρδισα κάτι πιο ισχυρό και πιο ουσιώδες.
Μετά τη δίκη ο αντίδικος και η δικηγόρος του με πλησίασαν χωρίς να έχουν καμιά υποχρέωση κι ενω εκείνος είχε και σε μεγάλο βαθμό προσβληθεί από μένα κι από δημοσιεύματα του παρελθόντως μου ανακοίνωσε πως πρόθεσή του είναι να τα βρούμε και να μην συνεχίσει την διαδικασία. Δεν το περίμενα. Όπως και να έχει δείχνει μεγαλοψυχία.
Δεν ξέρω αν θα τα βρούμε με τον άνθρωπο αυτό, γιατί αληθινά τον ντράπηκα και ακόμα και σε αυτή την ηλικία πήρα μάθημα ανθρωπιάς και κατανόησης.
Ποτέ τελικά οι άνθρωποι δεν είναι όπως φαίνονται, κρύβουμε μέσα μας και το καλό και το κακό κι ανάλογα την περίσταση αλλάζουμε ρόλους.
Ίσως όταν ανάβουν οι φωτιές κι οι τόνοι ανεβαίνουν να μην μπορούμε ούτε να κρίνουμε, ούτε και να ζυγίσουμε σωστά. Ομολογώ πως έκανα λάθος, όχι μονάχα γιατί πρέπει να σεβαστώ την απόφαση του δικαστηρίου, αλλά γιατί κατά την ακροαματική διαδικασία μπόρεσα να αντιληφθώ πως είχα κι εγώ σε πολλά άδικο. Και το πιο αστείο είναι πως πιστεύω πως είχα άδικο σε ουσιώδη και όχι στην χαζομάρα για την οποία έχασα τη δίκη.
Οι φράσεις δεν έχουν κανένα νόημα. Σημασία έχουν τα αισθήματα και οι ηθικοί κανόνες και αυτοί μου υπαγορεύουν την στάση μου από δω κι εμπρός. Με τον Ιωσήφ Παπαδόπουλο η γνωριμία δεν είναι σημερινή και είναι αλήθεια πως με είχε στεναχωρήσει πολύ αυτή η αντιπαράθεση. Κατά την διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας αντιμετώπισα έναν έντελώς διαφορετικό άνθρωπο από τα οργιλά δημοσιεύματά του και οφείλω αν θέλω να είμαι έντιμος να το ανακοινώσω δημόσια.
Ευχαριστώ πολύ κι αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή την περιπέτεια κυρίως την δικηγόρο μου και τον υπέροχο γιο της που κάνει τα πρώτα του βήματα σε αυτό τον στίβο και μας κατέπληξε, δεν φταίνε καθόλου αυτοί που έχασα. Έχασα γιατί είχα άδικο.
Και μόλο που έχασα αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη για όλη την πορεία γιατί δεν είναι κακό σε όποια ηλικία κι αν είναι κάποιος να μαθαίνει και ε δε βαριέσαι βρε αδερφέ να λέμε και που και που … _Ναι έσφαλα.
