Του Μανώλη Δημελλα
Παρακολουθώ τις τελευταίες εξελίξεις για το τραγικό είναι αλήθεια θέμα της αυτοκτονίας του ανθρώπου έπειτα από τη δημοσιοποίηση ροζ βίντεο κι απορώ με τη στάση και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το σύνολο της Καρπάθου.
Το νησί στην άγονη γραμμή του Αιγαίου είναι τόσο ομοφοβικό όσο ολάκερη η χώρα. Πονά, αγαπά και βγάζει έντονα συναισθήματα όπως γίνεται από τη μια ως την άλλη άκρη της πατρίδας μας. Τίποτε παραπάνω τίποτε παρακάτω.
Έχετε ταξιδέψει ποτέ στην Κάρπαθο; Έχετε νιώσει την απομόνωση. Όχι δεν δικαιολογώ τις πράξεις, ούτε τις οποίες παρανομίες, ειδικότερα σιχαίνομαι τη άθλια μακρόσυρτη σιωπή. Η εισαγγελέας θα ξεκαθαρίσει το τοπίο, θα βρεθεί η άκρη του νήματος και οι ευθύνες θα χρεωθούν στους υπεύθυνους. Όμως εκεί κάτω υπάρχει ένας κόσμος που αγωνίζεται να επιβιώσει κι είναι ανεπίτρεπτο να χρεώνεται την οποία ανήθικη και παράνομη πράξη.
Μπορεί να εκπαιδευτεί η μικρή κοινωνία; Ποιος σηκώνει το βάρος και την ευθύνη για την εξέλιξη του νησιού;
Αυτά είναι βασανιστικά ερωτήματα που χρονίζουν χωρίς καθαρές απαντήσεις.
Οι περασμένες γενιές αντάλλαξαν τα χρόνια τους στα ξένα για να ταιζουν ένα κομμάτι ψωμί τα παιδιά τους. Πέθαναν σε ορυχεία και ακρωτηριάστηκαν στα νταμάρια για να φορέσουν οι απόγονοι ένα ζευγάρι παπούτσια. Σήμερα, πολύ μακριά από εκείνες τις εποχές, κρινομαστε ως μια κοινωνία σκληρή και ξεπερασμένη, ένα νησί που σφάλλει και πορεύεται σε λάθος δρόμους.
Ποιος όμως τα λέει όλα αυτά; Και τελικά τι απομένει από αυτή τη δημοσιότητα πέρα από την τηλεθέαση και likes;
Θυμηθείτε πριν λίγα χρόνια (2011) την περίπτωση της δυστυχισμένης ανήλικης πόρνης. Και τότε δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε με ειλικρίνεια το ζήτημα. Βουιξε ο τόπος. Και τι έγινε;
Ας το ξαναγράψω, ας μην κρίνουμε βιαστικά το σύνολο. Η Κάρπαθος έχει πολλά πρόσωπα, όπως κάθε τόπος, αν κάτι θα πρέπει εδώ και τώρα να δουν με ωριμότητα οι αρχές και όχι για ψήφους, είναι ο τομέας της παιδείας κι αυτός κερδίζετε μέσα από δράσεις πολιτισμού.
Ας μετρήσει η Περιφέρεια το τι ουσιαστικό προσέφερε τα τελευταία χρόνια στο νησί. Ας δει ο Δήμος, μέσω του Κοπαπ και των πολιτιστικών συλλόγων, τι έχει κάνει. Που είναι χνάρι των προσπαθειών τους; Οι ελλείψεις είναι τρομερές κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Για παράδειγμα, μήπως θυμάστε την ψυχολόγο Αφροδίτη στο Επαρχείο και το έργο της; Γιατί δεν έγινε προσπάθεια να στηθεί μια τέτοια δομή στο νησί; Ή πως και πόσο έχουμε ενσωμάτωση τους μετανάστες πάνω στο βράχο; Τι γνωρίζουμε για αυτούς; Ακόμη ένα παράδειγμα, για δείτε τι αγώνα κάνουν οι λιγοστοί εθελοντές με τα αδέσποτα του νησιού και ποιους έχουν αρωγούς.
Η φωτιά που άναψαν τα ροζ βίντεο ας γίνουν ευκαιρία, όχι μόνο να δούμε, αλλά να φροντίσουμε επιτέλους και να κλείσουμε τις ανοιχτές πληγές μας. Όμως, σας παρακαλώ, μη κουνάτε δάχτυλα και μη πετροβολατε την Κάρπαθο.
