Της Μάνας το καβάι
Κυνομαλέα, κόνυντζα, έρεικα γιά αθυμάι,
ωσάμ μυρίσω έρκεται, στον νου μου, ένα καβάι
και γίνομαι πάλι παιίκ και τη φτερούα πιάννω
και τις πληγές μου πολεμώ όπως μπορώ να γιάνω.
Καβάιπ που με συττύλιξε στα κρύα του χειμώνα
και μου ’μαθε ν’ ακολουθώ τοτ τίμιον αγώνα.
Ένα καβάιν απού ’φερνε φρούανα να φουρνίσει
και πάλευgε, ’σάδ Διγενής, στηδ δύσκολή του ντζήση.
Καβάιμ με τοκ καλάορα και τη στραοκεντέα,
που με ιδρώτα μούσκευgε η κάθε του οτρέα.
Καβάιμ με υφαντό παννί στη ξύλινη τηγ γούφα,
καβάιπ πάνω στα ’ουνιά και στου χορού τη προύβα.
Κυνομαλέα, κόνυντζα, έρεικα γιά αθυμάι,
πάντα εμοσκομύριντζε της Μάνας το καβάι.
Όλυμπος Καρπάθου, 26/8/2024, © Γιώργος Ν. Κανάκης
κυνομαλέα, η η φασκομηλιά
κόνυντζα, η ονομασία θαμνόδους φυτού, επιστημ. graveolens
έρεικα, η ο θάμνος ερείκη
αθυμάι, το το θυμάρι
φτερούα, η η άκρη από το καβάδι
καλάορας-στραοκεντέα, κεντητά σχέδια στο καβάδι
οτρέα, η η κλωστή
προύβα, η η πρόσθια άκρη, το απόλυτα συγχρονισμένο κομμάτι
του χορού.
Καλό μήνα…
Ευχαριστώ την Καλλιόπη Παυλίδου, που με χαρά πάντα μου παραχωρεί τα έργα της για να “στολίσω” τα ποιήματά μου.
Η ματιά της, αλλά και ο τρόπος της, μας εμπνέει!
