Αποκοιμίζω τους καημούς
Πάντα απ’ τα χαράματα ξυπνώ κι ας μη δουλεύω,
με σηκωμένο το πανί του πόθου ταξιδεύω.
Έν’ αεράκι στην καρδιά μεθά τα όνειρά μου
κι ένας καθάριος ουρανός μου θρέφει τη χαρά μου.
Πέρα απ’ τα ανθρώπινα τα φθονερά τα μάτια,
ακολουθώ τα φιδωτά της σκέψης μονοπάτια.
Αποκοιμίζω τους καημούς, τις πίκρες και τα πάθη
και μόνο μ’ άνθη του καλού γεμίζω το καλάθι.
Μια ανατολή, μια άνοιξη, ατέλειωτο γιορτάσι,
θέλω να είναι η ζωή, ποτέ της, να μη σκιάσει!
Το κάθε μαύρο σύννεφο να το σκορπά ο ήλιος,
σύντροφος να ’ναι ο διπλανός, καλόγνωμος και φίλιος.
Σαν το γλυκόπιοτο φιλί ποθώ την κάθε μέρα,
γιατί η ζήση μας περνά σαν μια ριπή τ’ αέρα!
Προφήτης Ηλίας, 15/5/25, © Γιώργος Ν. Κανάκης
