γράφει η Μαρία Διακολιού
Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσει κανείς την θλίψη του για τον χαμό ενός αγαπημένου ανθρώπου. Το ίδιο δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για κανέναν που στέκεται μπροστά στην άβυσσο του θανάτου. Σε μία τέτοια στιγμή ξαναβρίσκομαι εγώ σήμερα, μπροστά στην απώλεια του αγαπημένου θείου μου Μανώλη Κοτσύφη.
Ήταν ένας αγωνιστής της ζωής. Ξεκίνησε από την γενέτειρά του Κρήτη και κατέληξε στην Αμερική. Όλη του η πορεία, ήταν μία πορεία δημιουργίας, εντιμότητας και αξιοπρέπειας.
Πάντα τον θυμάμαι γελαστό, πρόθυμο να δώσει στα παιδιά και τα ανίψια του τις συμβουλές του ή να μας κάνει να γελάσουμε. Ποτέ δεν άκουσα κακό λόγο από το στόμα του, ποτέ ούτε ψήγμα κριτικής για κανένα. Δεν έπεσε ποτέ στο ολίσθημα της γκρίνιας και ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονιέται για το παραμικρό.
Τίμησε την οικογένειά μας με τη σύνεση που έδειχνε σε κάθε θέμα. Πάντα προσπαθούσε να είναι χρήσιμος για εμάς και τους γύρω του. Αγάπησε την Κάρπαθο όπως τη δική του ιδιαίτερη πατρίδα, συμμετείχε στις χαρές και τις λύπες μας και έγινε ένα με την τοπική μας κοινωνία. Πάντα διατύπωνε τη σκέψη του με σωφροσύνη και γνώμονα το αντικειμενικά σωστό, σύμφωνα με τις αρχές του μόνο, ποτέ με ιδιοτέλεια. Γι’ αυτό και καθένας στρεφόταν σε κείνον να πάρει τη γνώμη του, γιατί όλοι ξέραμε πως αυτά που θα έλεγε θα ήταν η αλήθεια, χωρίς φτιασιδώματα και χωρίς κολακείες.
Καλός οικογενειάρχης, στάθηκε με αγάπη και συνέπεια δίπλα στη γυναίκα του Αγάπη, τα παιδιά του Ελένη και Μαρία, τους γαμπρούς του και τα εγγόνια του Αγάπη, Ευγενία και Αγάπη. Όμως κι εκείνοι του ανταπέδωσαν την αγάπη που εκείνος τους έδειξε. Δεν τον κακοκάρδισαν ποτέ και τον έκαναν να αισθάνεται δίκαια περήφανος για εκείνους και δίκαια ευτυχισμένος που αξιώθηκε να τους έχει στη ζωή του. Και στην αρρώστια του, όλη του η οικογένεια, σαν μία γροθιά, με τη θεία Αγάπη μπροστά, του παραστάθηκε χωρίς να λιγοψυχήσει, δίνοντας απλόχερα στην ψυχή του, με την αγάπη της, το οξυγόνο που έλειψε από το κουρασμένο του σώμα.
Πάλεψε ο θείος μου. Πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήθελε να ζήσει. Αγαπούσε τη γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του και ήθελε να μείνει μαζί τους. Δυστυχώς όμως, το θνητό σώμα του, τον πρόδωσε την ώρα που το χρειαζόταν περισσότερο για να απολαύσει τη ζωή όταν πια αποκατέστησε τα παιδιά του, αγκάλιασε εγγόνια, λιγόστεψαν οι υποχρεώσεις του κι είχε πια έρθει η ώρα της ξεκούρασης.
Έτσι, η ψυχή του θείου Μανώλη φτερούγισε στον ουρανό αλλά δεν μας εγκατέλειψε.
Η αισιοδοξία και η δύναμη ψυχής ήταν τα χαρακτηριστικά του και αυτά εμφυσούσε σε καθέναν γύρω του. Και αυτή είναι η βαριά κληρονομιά που μας άφησε.
Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, που σου έλαχε ο κλήρος θείε μου, Μανώλη Κοτσύφη, να λάβεις τον τελευταίο χαιρετισμό από τους φίλους και τους συγγενείς σου, σε χαιρετώ κι εγώ, και σου υπόσχομαι να προσπαθώ πάντα να τιμώ το παράδειγμά σου.
