Καθώς έβλεπα να φεύγουν οι εορτές, μια μελαγχολία κυρίευσε την ψυχή μου. Ήταν οι εικόνες που είδα να ξετυλίγονται μπροστά μου. Η εικόνα μίας μισό γεμάτης εκκλησίας, σπίτια κλειστά.
– Μα πού πήγαν όλοι; Χριστούγεννα έχουμε, γιατί έφυγαν;
– Κάνεις δεν έφυγε παπά, σήμερα γιορτάζουν οι Μανώληδες και από τα χθές τους γλεντούσαμε στα σπίτια τους μέχρι τα χαράματα.
-Και η εκκλησία; δεν θα έρθουν να κοινωνησούν;
– Ε παπά τι να σου πω, θα περάσουμε το επσέρας να ανάψουμε ένα κερί, να κάνουμε και τον σταυρό, θα φιλίσουμε και το εικόνισμα και εντάξει. Εντάξει; εντάξει τι; με ένα κερί ξεμπερδέψαμε;
-Τι κρίμα να αυταπατώμαστε έτσι.
-Βρε η εκκλησία είναι να την ζεις. Εάν δεν έρθεις να ψάλλεις το δόξα ε υψίστοις Θεώ, δεν γονατίσεις στο τα σα εκ των σών, δεν πάρεις την μεταλαβιά, τότε τι έζησες; γίνανε οι σχέσεις μας τυπικές με τον Θεό. Γίναμε αμέτοχοι μέτοχοι στο ίδιο μας το σπίτι. Και όμως δεν είναι τα πράγματα έτσι. Έχουμε την πιο ζωντανή πίστη. Και σε αυτό οφείλεται η προσευχή μας στην εκκλησία.
Γιατί ο χριστιανός δεν είναι εγωιστής, μοιράζεται την προσευχή του, την ενώνει με τις προσευχές των αδελφών του, τις κάνουν μία και την στέλνουν με αγάπη και σεβασμό στον Πανάγαθο. Και ο δεσπότης Χριστός το βλέπει αυτό και ευφραίνεται και τρέχει αμέσως να μας γαληνέψει τις ψυχές μας, να τις ζεστάνει και να γίνει ένα με αυτές. Αυτό είναι η εκκλησία μας αυτή είναι η λατρεία μας. Πως θα το ζήσουμε αυτό αν δεν ερχόμαστε;
Η λατρεία μας και ιδιαίτερα η θεία κοινωνία, αυτό το μυστήριο των μυστηρίων, μας διδάσκει όλες τις αλήθειες της πίστεως, με τρόπο απλό, ευχάριστο και πειστικό. Με γλώσσα γεμάτη υπερφυσική ενέργεια που εισάγει μέσα στα βάθη της ψυχής μας και ζει μέσα στους αιώνες. Μέσα από τα τροπάρια και τα αναγνώσματα ( Ευαγγέλιο- Απόστολο) είναι σαν να ακούμε την φωνή του κυρίου μας. Ξανά ζούμε την διδασκαλία του και την ζωή του.
Τον συναντούμε στο 《φρέαρ》 η στο 《όρος》 να διδάσκει. Τον βλέπουμε στην λίμνης Γεννησαρέτ η στα χωριά και τις πόλεις να θαυματουργεί. Η θεία λειτουργία είναι μια καθαρή θεολογία, μια δογματική μαρτυρία της αλήθειας της αποκάλυψης.
Η Αγία τριάδα, η δημιουργία του κόσμου, η πτώση του ανθρώπου, η μεσιτεία του Χριστού, το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου, η ζωή του, η σταύρωση του, ο θάνατος, η ανάσταση του, η επιστροφή και η μετάνοια, η πίστη και τα καλά έργα. Όλα αυτά εξελίσσονται μέσα στην θεία ευχαριστία.
Αυτη είναι η εκκλησία και τα μυστήρια μας. Μια μητέρα που αγκαλιάζει τα παιδιά της και τους δίνει όλη την τρυφερότητα που τους αξίζει. Αυτή η μητέρα έσωσε την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα αλλά και τις παραδόσεις του γένους μας, όταν αυτά απειλούνταν να χαθούν στα 400 χρόνια του υπόδουλου ελληνισμού απο τους Οθωμανούς.
Αυτήν λοιπόν την εκκλησία αξίζει ο Έλληνας να έχει και πρέπει να συνεχίζει να την κράτα ψηλά εκεί που της αρμόζει. Και αυτά είναι τα μυστήρια μας, τόσο ζωντανά, τόσο αληθινά.
Ας μην τα αφήσουμε να σβήσουν. Στο χέρι μας είναι.
Εύχομαι ολόψυχα ένα νέο δημιουργικό έτος και μια εν Χριστώ ζωή να έχουμε όλοι.
π. Στυλιανός Φασουλας
9.1.2023
Καρπαθιακά Νέα