γράφει και φωτογραφίζει ο Αριστείδης Μιαούλης
Με λεπτότητα οι Ολυμπίτες και οι Διαφανιώτες άνδρες και γυναίκες , κάθε χρόνο συμμετέχουν σ΄ένα συνταίριασμα των αλλαγών της εποχής και στην τελετουργική πολυχρωμία των εθίμων.
Οι «αλατζάροι» τα βάγια, τα «σταυροκούλουρα» και οι «Πούλλοι» η «μαύρη Σκέπη» στο τέμπλο της Κοίμησης στην ΄Ολυμπο, για την θλίψη των Ωρών, η Αποκαθήλωση, και η μέθεξη στο Θρήνο μέσα στο ασφυκτικό τοπίο της Μεγάλης Παρασκευής που γίνεται «οικείος» για τις Ολυμπίτισες που βλέπουν πλάι στον Επιτάφιο τις θροϊζουσες ψυχές των δικών τους που συνεγείρονται αψηφώντας κάθε κανόνα φυσικής.
Το Μοιρολόϊ, ο Επιτάφιος και η περιφορά του, η Ανάσταση, τα σφάγια, η περιφορά των εικόνων «για την “ευκαρπία της γης” και το «θρόνιασμα» τους , στο πλατύ, και οι γυναίκες με τις καλές πανέμορφες φορεσιές τους.
Πυγολαμπίδες λαμπερές οι στιγμές σ΄αυτή Βόρεια γωνιά της Καρπάθου. Αναγωγικός ο λόγος, διαχρονική η πορεία πλεύσης. Συνειρμικά θα μπορούσα να τοποθετήσω και τα πάτρια Πατμιακά έθιμα των ημερών και ωρών. Στα πρότερα χρόνια, κάπως έτσι, σε μικρότερη κλίμακα τα έζησα στη γειτονιά μου.
Οι συνθήκες έδειχναν τα πρόδρομα σημάδια της εγκατάλειψης πλέον. Δυστυχώς αναφαίνονται και εδώ στην Όλυμπο και το Διαφάνι, λόγω της ερήμωσης. Βλέπω τα αμείλικτα ερωτηματικά στα μάτια των καβαδοφόρων γυναικών. Τους δίνω κουράγιο, μα και μια αχτίδα πως τα νιάτα του τόπου την ύστατη ώρα θα παρέμβουν καταλυτικά. «Σκυμοραντίζει» και για τα έθιμα μας, μου είπε κάποιος. Τα «πιτσίλια» δεν φτάνουν πρόσθεσε…
Θέλω να πιστεύω πως εδώ ο χρόνος δεν είναι αόριστος. Είναι ένας Ενεστώτας με συγκεκριμένο Μέλλον, στο χωρόχρονο του οποίου πρέπει να στηρίξουμε τη μνήμη. Πριν αρνηθεί κι αυτή να μας βοηθήσει.
