«Ωδή στο Καρπάθιο πέλαγος, Β΄»
Καθόταν στο πεζούλι του σπιτιού και διάβαζε∙ στην άκρη του κήπου, πλάι στο κύμα του πελάγου, και έγραφε. Η γραφή ταίριαζε με το χορό κοντά στη μελωδία των υδάτων∙ η ανάγνωση-γνώση με τη μοναξιά ανάμεσα στους σπάνιους διαβάτες που επέλεγαν το σοκάκι του Κάβου για την εσπερινή βόλτα τους.
– Τι διαβάζεις εδώ; Τη ρώτησαν, κι έδειξαν το πεζούλι. Συνέχισαν το δρόμο τους, χωρίς να περιμένουν. Πολύ μικρή για ν’ απαντήσει, σκέφτηκαν.
– Πεζό, φώναξε. Ακολουθώ τα βήματά σας.
Ξαφνιάστηκαν. Έκαναν ένα βήμα προς τα πίσω.
– Κι εκεί, στο κύμα, όταν κάθεσαι, τι γράφεις; Πάλι πεζό;
– Ποίηση. Όμως δεν γράφω εγώ. Μόνη της γράφει για χάρη μας η μελωδία της θάλασσας. Μακριά από το πέλαγο η ποίηση εξατμίζεται, χάνεται.
Κι αν μια μέρα φύγω από το νησί μας, θα βλέπετε το πέλαγο, μα δεν θα είναι το ίδιο. Αυτό εδώ θα το πάρω μαζί μου. Τα κύματά του θα είναι τα πεζούλια μου, να βλέπω τους διαβάτες, να διαβάζω, για να μπορώ να γράφω.» (σ. 124).
Από το βιβλίο της Ζωής Σαμαρά «πεζοπορία στα δάση του ποιητικού λόγου», εκδόσεις Ρώμη
6.9.2024
Καρπαθιακά Νέα
