Σκεπτόμουν….
Οι άνθρωποι που φεύγουν
παίρνουν κι ένα κομμάτι μας
μαζί τους….μας αφήνουν λειψούς…
Όταν παλαιότερα ερχόμουν στο νησί….
πόσους θείους…θείες…ξαδέλφια
είχα να συναντήσω…να χωθώ στη ζεστή αγκαλιά τους…να πλημμυρίσω όμορφα
συναισθήματα….αγάπης ανόθευτης…
Η θεία Καλλιόπη…η θεία Αγγελικώ…
η Ρηγώ…η Αννίκα…η θεία Ζωή…κι η Σεβαστή….κι η θεία Ευδοξία….
Άμ οι θείοι…Κωνσταντής…Πολυχρόνης…
τα ξαδέλφια…..οι χωριανοί….
Η Καλλιόπη μου έραβε ως και την ποδιά
του σχολείου για να με κρατά κοντά της….
Η Ευδοξία μας έφερνε το γάλα απ’την
κατσίκα κάθε απόγευμα σε τσίγκινο
δοχείο…”καστανιά” το λέγανε…
Η Σεβαστή μας έφτιαχνε καραμελωμένα αμύγδαλα με ζάχαρη και φρέσκα αμύγδαλα…
κι ο άντρας της ο Βάσος, που είχε το
ραφείο απέναντι, έφτιαχνε βανίλια κι
εμείς γεμίζαμε κουτάλια της σούπας
μέσα σε κρύο μερό, “υποβρύχιο” το λέγαμε..
να γλυκαίνουμε τις καλοκαιρινές βραδυές…
Η Αννίκα υπέροχες μαρμελάδες σταφύλι…
κι η Ρηγώ χορτόπιτες στον φούρνο με
τα ξύλα και ρυζόγαλα με γάλα κατσίκας…
Ο Κωσταντής είχε στο χτήμα το μεγάλο καρπούζια και μιά μεγάλη στέρνα δροσερό νερό…Τα ρίχναμε μέσα να κρυώσουν…τα σπάγαμε και χώναμε τα μουτράκια μέσα
να ρουφήξουμε την γλύκα τους…και τα φλούδια στο γαιδουράκι που περίμενε υπομονετικά…
Τα χρόνια πέρασαν….φύγαν…τους πήρανε μαζί…..κι εγώ νιώθω λειψή……
Και κάθε φορά που κάποιος φεύγει…
πάντα αυτό το ίδιο συναίσθημα….
Πως κάτι από μένα παίρνει μαζί του…
μα και κάτι γλυκό..τρυφερό αφήνει πίσω….
Άννα Μιχαήλ Γιαβάση
Φωτό:
Πηγάδια
