Λευκά πανιά ανεμίζουνε στο απέραντο γαλάζιο
κι ο ήλιος στον ορίζοντα πεντόλιρο σωστό,
στο περιγιάλι στέκομαι, ακούω κι αναγαλλιάζω,
που η καμπάνα εχτύπησε για τον εσπερινό.
Λευκά τα σπίτια απλώνονται λες κι είναι ασπροπούλια,
σκαρφαλωμένα κρέμονται στην κορυφογραμμή
και στα πρεβάζια σμίγουνε βασιλικοί και γιούλια
κι οι ευωδιές ξεχύνονται στ’ Αυγούστου τη γιορτή.
Οι γειτονιές μυρίζουνε ασβέστη και λουλάκι,
τα πρόσωπα γλυκαίνουνε, γιορτάζει η Παναγιά,
στον δρόμο η μάνα με τον γιο, παππούς με το εγγονάκι,
στην εκκλησιά πηγαίνουνε μεγάλοι και παιδιά.
Κι όταν τελειώσει η λειτουργιά, οι ασπασμοί, τα γέλια
και κλείσει κύκλον όμορφα κι ανάψει ο χορός,
τραντάζουνε και τρέμουνε του κόσμου τα θεμέλια
και μοιάζουν ένα, στη χαρά, άνθρωπος και Θεός.
Νέα Σμύρνη, 12/8/16
Γιώργος Ν. Κανάκης
*Ποίημα που απέσπασε Α΄ Βραβείο Έμμετρης Ποίησης,
στον Γ΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό των
«Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού» 2019-2020
Χρόνια Πολλά.
