Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων
Σε λίγο θα δεχτούμε τον Μεγάλο Επισκέπτη…
Πάλι έρχεται, γιατί δεν ήρθε μια και δυο φορές, μα πάντοτε έρχεται, όχι για να επισκεφθεί μονάχα τους μεγάλους και τους τρανούς, αλλά το κάθε απλό σπιτικό, το κάθε φτωχικό καλυβάκι, την κάθε ταπεινή καρδιά! Ποιος είν’ Αυτός που έρχεται να μπει -ή μήπως μπήκε κιόλας;- στη δική μου ζωή και τη δική σας;
Ποιος είν’ Αυτός, που όταν πρωτοήρθε χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δυο;
Ποιος είν’ Αυτός, ο αληθινά μεγάλος, ο πραΰς, ο ταπεινός;
Ποιος είν’ Αυτός που έρχεται όχι για να υπηρετηθεί, μα για να υπηρετήσει;
Ποιος είν’Αυτός που όχι μόνο φέρνει μαζί Του τα θεϊκά Του δώρα, αλλά κι ο ίδιος προσφέρεται;
Ποιος είν’ Αυτός;
Είν’ Εκείνος που έσπειρε τα άστρα και τους γαλαξίες στον ουρανό…
Που στόλισε τη γη με τα άνθη…
Που χόρτασε το λαό του στην έρημο και τον δρόσισε με το “ύδωρ εκ πέτρας”…
Είν’ Εκείνος ο φτωχός, ο άσημος, ο άστεγος, ο ταπεινός Ιησούς!
Είν’ Εκείνος -συγχρόνως- ο μαραγκός, ο οικοδόμος, ο πλακάς, ο σιδηρουργός, ο σκαφτιάς, ο φορτοεκφορτωτής, ο εργάτης της φτωχικής του πατρίδας, της Ναζαρέτ…
Είν’ Εκείνος που γεύτηκε τον πόνο, την πίκρα, την περιφρόνηση, την εγκατάλειψη απ’ όλους, ακόμη κι απ’ τους πιο δικούς Του, όταν βρέθηκε πάνω στο Σταυρό! Είν’ Εκείνος που γεννήθηκε σ’ ένα σταύλο…
Που ανακλίθηκε σε μια φάτνη…
Που ταλαιπωρήθηκε σαν πρόσφυγας…
Που ανατράφηκε μέσα σ’ ένα φτωχικό δωμάτιο…
Που πείνασε… Που δίψασε…
Που νύσταξε, που ίδρωσε μες τον κόπο…
Που κακοποιήθηκε από τους ευεργετημένους…
Που εγκαταλείφθηκε από τους φίλους…
Που προδόθηκε από το μαθητή…
Που δικάστηκε και καταδικάστηκε ο Αθώος…
Που περιπαίχθηκε και ραπίστηκε…
Που ποτίστηκε χολή και όξος…
Που πέθανε καρφωμένος σ’ ένα Σταυρό…
Που ανέστη τριήμερος…
Που ανέβηκε ως ένδοξος Θεός στους ουρανούς, για ν’ ανοίξει το δρόμο για μας. Για ν’ ανεβάσει και μας ψηλά και να μας κάνει ανώτερους από τους ουρανούς…
Είν’ Εκείνος που πάλι θα έρθει στη γη, ως φοβερός κριτής, τη λαμπρή ημέρα της δευτέρας παρουσίας Του! Είναι ό Θεός, πού γίνεται για χάρη μας άνθρωπος!
Είναι ο Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας, ο αγγελιοφόρος της μεγάλης, της θείας βουλής, ο θαυμαστός σύμβουλος, ο εξουσιαστής, ο άρχοντας της ειρήνης, ο πατήρ του μέλλοντος αιώνος.
Ό ωραιότερος άπ’όλους τους ανθρώπους…
Είναι ο αληθινός προφήτης και διδάσκαλος, ο μεγάλος Αρχιερέας, ο αιώνιος βασιλιάς, που ίδρυσε τη δική Του ασάλευτη και ακατάλυτη βασιλεία! Είναι ο μοναδικός διδάσκαλος και το μάθημα…
Ο σποριάς, αλλά και ο σπόρος…
Ο βοσκός, αλλά και ο αμνός…
Ο θύτης, αλλά και το θύμα…
Είναι το “εσφαγμένον Αρνίον” που φορτώνεται όλες τις αμαρτίες του κόσμου…
Είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας, αλλά και το νυφικό Της…
Ο φύλακας, αλλά και ο θησαυρός…
Ο Μεγάλος Επισκέπτης, αλλά και ο οικοδεσπότης που δέχεται τον κάθε πιστό…
Είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο όποιος χωρίς ν’ αφήσει τον ουρανό, κατέβηκε στη γη για ν’ αγκαλιάσει τον άνθρωπο…
Που περιπλανήθηκε και ταλαιπωρήθηκε, ψάχνοντας το χαμένο πρόβατο• αναζητώντας εμένα τον αμαρτωλό κι εσένα, για να μας οδηγήσει στη μάνδρα Του την Εκκλησία…
Είναι ο άρτος της ζωής…
Το φως του κόσμου…
Η θύρα… Ο ποιμήν ο καλός… Η ζωή… Η ανάσταση… Η οδός… Η αλήθεια… Η άμπελος η αληθινή…
Είν’ ‘Εκείνος πού μισήθηκε και αγαπήθηκε, όσο κανέναν άλλο στη γη! Συκοφαντήθηκε, βλασφημήθηκε, πολεμήθηκε σκληρά, αλλά και τιμήθηκε και λατρεύτηκε, υπηρετήθηκε αφοσιωμένα από αμέτρητες ψυχές!
Είν’ ‘Εκείνος πού για χάρη Του έχυσαν το αίμα τους χιλιάδες και μυριάδες μάρτυρες, πού για χάρη Του άντεξαν τα πιο φρικτά βασανιστήρια, στερήθηκαν, πάλεψαν, αγωνίστηκαν τον πιο όμορφον αγώνα!
Είν’ Εκείνος που μας καλεί να πάμε κοντά Του, όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι με βάρη ψυχικά, μ’αρρώστιες, με θλίψεις, με πόνους και βάσανα…
Για να πάρει εκείνος τον πόνο, για να σηκώσει Εκείνος το βάρος, για να διώξει τον πόνο και να φέρει τη χαρά, την αληθινή χαρά!
Είναι “ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, ο νυμφίος της ψυχής μου, το σπίτι που μπορώ να καταφύγω, η τροφή μου, το ένδυμά μου, η ρίζα μου, το στήριγμά μου… Το καθετί που επιθυμώ.
Κοντά του δεν έχω ανάγκη από τίποτε!
Ήρθε για να με υπηρετήσει! Είναι φίλος και μέλος του σώματός μου και κεφαλή! Είναι αδελφός μου και αδελφή μου και μητέρα μου! Είναι τα πάντα για μένα! Έγινε φτωχός, για να με πλουτίσει με τη θεϊκή Του δόξα! Έγινε αλήτης, ζητιάνος για μένα!
Για μένα ανέβηκε στον Σταυρό!
Για μένα κατέβηκε στον Τάφο!
Για μένα παρακαλεί στον ουρανό τον Πατέρα Του!
Μα κι εγώ ξέρω πώς είμαι για Κείνον τα πάντα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματός Του.”
Είν’ ‘Εκείνος που αδιάκοπα στο διάβα των αιώνων κρούει την πόρτα της καρδιάς μας…Και περιμένει να του ανοίξουμε!
Να μπει και να φωτίσει τα σκοτάδια της ψυχής μας!
Να μπει και να φέρει τη γαλήνη στην τρικυμία της ζωής! Να μας πλουτίσει με τη δική Του χαρά, με τη δική Του ειρήνη κι αγάπη!
Έρχεται, λοιπόν, ό Μεγάλος Επισκέπτης!
Γιατί έρχεται;
Τι θέλει από μας;
Θέλει να δειπνήσει μαζί μας. Ετοιμάζει συμπόσιο, στρώνει τραπέζι, δικά Του τα έξοδα…
Είναι “ο προσφέρων και ο προσφερόμενος”… Και περιμένει να καθίσουμε μαζί Του στο θεϊκό τραπέζι, να φάμε και να πιούμε το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα Του, για να χορτάσει Εκείνος από τη σωτηρία μας!
Τι μας ζητά;
Ένα, μόνο ένα αντάλλαγμα ζητά από μας! Τις αμαρτίες μας!
Μ’ αυτό το δώρο ευφραίνεται ο Μεγάλος Επισκέπτης!
Μ’ αυτό το δώρο ευχαριστιέται πραγματικά!
Λοιπόν;
Ο Θεός επάνω στη γη, ο άνθρωπος στον ουρανό!
Θα περιφρονήσουμε τέτοιον Επισκέπτη;
Θα τον κρατήσουμε απέξω;
Θα τον εξορίσουμε από την καρδιά μας;
Δε θα βρεθεί καθαρός τόπος μέσα μας;
Δε θ’ αφήσουμε τους άλλους εραστές της καρδιάς μας, για να δεχθούμε Εκείνον που είναι η Αγάπη και η σωτηρία μας; ”
Σήμερα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, σήμερα είναι ημέρα σωτηρίας”!