γράφει ο Γιάννης Χαλκιάς
Δεν υπάρχει ασφαλές σημείο να πατήσεις. Αποφεύγεις την στάχτη για να μην βυθιστεί το πόδι σου στα κάρβουνα, μα και οι πέτρες έχουν πυρωθεί από ώρα.
Το αρβύλα που σου χορήγησαν έχουν γίνει δύο μικροί φούρνοι και την τελευταία φορά που κοίταξες, η μισή σόλα είχε λιώσει. Όμως, πρέπει να σταθείς εκεί, και στέκεσαι εκεί. Κλαδιά και κορμοί πεύκων υποχωρούν, κάνουν έναν τρομαχτικό ήχο πέφτοντας στο έδαφος και σηκώνουν σκόνη και πυρωμένα ξύλα που μπαίνουν στα μάτια σου.
Νιώθεις τα πνευμόνια σου να γεμίζουν καπνό και θυμάσαι εκείνους που λιποθύμησαν από την έλλειψη οξυγόνου και τους βρήκαν ύστερα νεκρούς. Όμως, πρέπει να είσαι εκεί, και είσαι εκεί. Για την κατάσβεση μιας πυρκαγιάς αυτής της έκτασης, έχουν καλέσει δύο ακόμη κλιμάκια γειτονικών περιοχών, το ειδικό τμήμα της πυροσβεστικής από την Αθήνα, τρία ελικόπτερα και ένα αεροπλάνο.
Όμως, αυτή η υποστήριξη θα έρθει όταν ξημερώσει και το ρολόϊ σου δείχνει ότι είναι ακόμη, μονάχα, μία τα μεσάνυχτα. Ξαφνικά, ο αέρας αλλάζει και τραβούν την προσοχή σου κάτι φωτάκια, σαν μικρά βεγγαλικά στον αέρα. Τα πεύκα καίγονται με ρυθμό, σχεδόν, ένα κάθε δευτερόλεπτο, οι φλόγες δύο φορές παραλίγο να παγιδεύσουν έναν συνάδελφο και να καεί ζωντανός, ενώ οι στάχτες πετάγονται μισό χιλιόμετρο ψηλά.
Οι τοπικοί πυροσβέστες έχουν ξεπεράσει για μία ακόμη φορά τον εαυτό τους και με το πρώτο φως της μέρας, η φωτιά σχεδόν έχει σβήσει. Οι φλόγες δεν κατέστρεψαν καμία περιουσία, ούτε πλησίασαν τα σπίτια της περιοχής. Τα πάντα σώθηκαν και όλοι είναι ασφαλείς, μα οι πυροσβέστες είναι σοβαροί και αγέλαστοι.
