Γι’αυτόν τον Λευτέρη, κανείς δεν θα γράψει τίποτε σήμερα!

Γι’αυτόν τον Λευτέρη, κανείς δεν θα γράψει τίποτε σήμερα!

γράφει ο Αρχ. Καλλίνικος Μαυρολέων

ΛΕΥΤΕΡΗΣ Κ…. Γι’αυτόν τον Λευτέρη, κανείς δεν θα γράψει τίποτε σήμερα! Ούτε θα του ευχηθεί κάτι, αφού… έχει πεθάνει! Τον βρήκαν …. κρεμασμένο στο κελί μιας φυλακής! Ήταν μόνο… 16 χρονών!

Τον συνάντησα στον Πειραιά, όταν ήμουν δάσκαλος στο Χ Δημοτικό Σχολείο. Πήρα την Ε΄τάξη κι ανάμεσα στους εντεκάχρονους μαθητές… ήταν κι ο Λευτέρης Κ. 15 χρονών! Απόρησα, ρώτησα, έψαξα, έμαθα!

Κάθε χρόνο ερχόταν στο σχολείο και σε 2 μέρες … τον έδιωχναν, εξαιτίας της κακής συμπεριφοράς του.

Ο πατέρας του στη φυλακή, η οικογένεια πολυμελής, φτώχεια, κακομοιριά! Προσπάθησα να τον πλησιάσω, να τον γνωρίσω καλύτερα, να τον μάθω να γράφει το όνομά του, να μην τον αφήσω να φύγει… σε 2 μέρες! Τελικά… έμεινε ένα μήνα! Στην Ε΄τάξη… ο 15 χρονος! Με τα τσιγαράκια στην τσέπη, με …μαχαίρια, με μια συμπεριφορά προκλητική! Όλα έδειχναν πως το παιδί αυτό… ήθελε αγάπη!

Έφυγε! Τον ξαναβρήκα στο δρόμο με ένα κλεμμένο μηχανάκι! Κι ύστερα… σε μια εφημερίδα, που έγραφε ότι τον βρήκαν κρεμασμένο μ΄ένα σεντόνι στο κελί της φυλακής! 16 χρονών!

Ο Λευτέρης, που ποιος ξέρει αν κανείς τον θυμάται πια!

Γι’αυτό σκέφτηκα να γράψω κάτι… για να κάνεις κι εσύ μια προσευχή! Για τον Λευτέρη Κ., που χάθηκε! Για τον κάθε Λευτέρη, που χάνεται!