Πάντα με χέρι αέρινο, ψυχή γεμάτη θάρρος,
έπαιζες το δοξάρι σου κι απόστρεφε-ν ο Χάρος.
Μα ’κείνος με τα νύχια του χάραζε το σημάδι,
να μπεις στο μονοπάτι του που οδηγεί στον Άδη.
Ετοίμασε τη λύρα σου, ρετσίνι στο δοξάρι,
στον Άδη που θα κατεβείς ύπνος να μη σε πάρει.
Να παίζεις όμορφους σκοπούς να σειέτ’ απ’ άκρη σ’ άκρη,
ν’ ακούγονται οι δοξαριές, στα πέρατα, στα μάκρη!
Να μαζευτούνε οι γνωστοί και της Καρπάθου οι φίλοι,
στο μεϊντάνι τ’ ουρανού ν’ ανοίξει η κάθε πύλη.
Να ημερέψ’ η θάλασσα ν’ αφουγκραστεί κι εκείνη,
να δει τι λάθος έκαμε με περισσή βιασύνη.
Τέτοιο κακό και ποιος Θεός μπορεί και επιτρέπει;
Τα στήθη μας τα σκέπασε της θλίψης μαύρη σκέπη.
Στον Γιώργο Εμμ. Παναγιώτου † 7/10/2024
© Γιώργος Ν. Κανάκης
Θερμά συλλυπητήρια.
