Της ζήσης το αντίδωρο
Στον Βασίλη Φαρμακίδη
Στ’ ακρόπρυμνο του καϊκιού στεκόσουνα ολόρθος,
τα κύματα της θάλασσας, εσπερινός και όρθρος.
Μπλάβο θεριό η θάλασσα, μα ’σύ το φέρνεις βόλτα
και του καιρού και τ’ ουρανού γνωρίζεις τα ραπόρτα.
Δεν γαληνεύει η θάλασσα με τα ψηλά κατάρτια,
ούτε σε λάθη έδωσε, ποτέ, συγχωροχάρτια.
Πότε ανάπλωρα τραβάς και πότε πάλι πρίμα!
Έκαμες πράξη στη ζωή όσα η καρδιά πεθύμα.
Της ζήσης το αντίδωρο το κουβαλάς στην πλάτη,
παλιό κρασί τα λόγια σου σε πήλινο κανάτι.
Μέσα στο βλέμμα σου πετούν μικρά θαλασσοπούλια,
στην πλώρη σου ο Ημερινός, στην πρύμνη σου η Πούλια.
Με το αυγό της πέρδικας πίναμε τη μαστίχα
και την αγάπη είχαμε μες στης καρδιάς την ψίχα.
Όλυμπος Καρπάθου, 18/9/24, © Γιώργος Ν. Κανάκης
Καλό Σαββατοκύριακο…
