Φίλες και φίλοι μου.
Γειά σας και πάλι γειά σας.
Πάντα με υγεία, γεροί, δυνατοί.
Ξύπνησα νωρίς σήμερα και έχω αϋπνία, γράφει σε ανάρτηση του ο Γιώργος Χατζηδάκης και συνεχιζει:
Κάθομαι στο κρεβάτι, βλέπω το χωριό μου, τις Μενετες, απέναντι μου και σκέφτομαι.
Σκέφτομαι πώς ήσουνα τότε, πριν 60-70 χρόνια, και πώς είσαι σήμερα
Τότε, πολύς κόσμος, δύσκολες εποχές, αλλά ζούσαν ευτυχισμένοι.
Σήμερα λίγος κόσμος, καλές εποχές, όσο για ευτυχία, αμφιβάλλω…
Βέβαια και τότε είχαν τα προβλήματά τους αλλά, όπως όπως, τα κατάφερναν και ζούσαν αρμονικά.
Σήμερα, με τον πολιτισμό μας, έχουμε περισσότερα προβλήματα, χωρίς να μπορούμε, να θέλουμε, να τα λύσουμε.
Φωτισμός μηδέν.
Αποχέτευσης μηδέν.
Καθαριότης μηδέν.
Κυκλοφοριακό μηδέν.
Ύδρευσης έτσι και έτσι.
Τώρα έχουμε και την υγρασία, τα νερά, στα σπίτια μας.
Δεν μας έφταναν τα λύματα από τις σπασμένες αποχετεύσεις μέσα στο χωριό, τώρα έχουμε και τα νερά, όχι μόνο τα όμβρια αλλά και τα υπόγεια.
Και εξηγούμαι;
Μέχρι τώρα είχαμε τα νερά από την ύδρευση. Σπασμένες υπόγειες σωληνώσεις, κλπ.
Τώρα έχουμε και τα νερά από τις αυλές μας.
Ναι φίλες και φίλοι μου, μας έφαγε ο πολιτισμός μας.
Παλιά η αυλή μας είχε μία κρεβατίνα και κανένα βασιλικό.
Η κρεβατίνα έψαχνε βαθιά στη γη να βρει λίγο νερό, στράγγιζε το υπέδαφος, μηδέν υγρασία.
Του βασιλικού, του ρίχναμε με το κατσαρόλι λίγο νερό.
Σήμερα, είμαστε πλούσιοι, έχουμε πολιτισμό.
Σήμερα η αυλή μας είναι γεμάτη λουλούδια, φυτά, ακόμα και δέντρα. Και το νερό τρέχει άφθονο.
Και πού θα πάει?.
Κατηφόρα είναι, στο αποκάτω σπίτι βέβαια.
Και στο αποκάτω. Και στο αποκάτω. Και στο αποκάτω. Μέχρι να δρόμο.
Και τώρα ψάχνουμε για τρόπους να στεγανοποιήσουμε το σπίτι μας, τα θεμέλια μας.
Μπράβο μας.
Κλείνω με μία ευχή:
Ψυχραιμία, υπομονή, αγάπη.
